I'm a Believer: Moje życie z Monkees, muzyką i szaleństwem, wydanie zaktualizowane (zaktualizowane)

Opinie czytelników

Autobiografia Micky'ego Dolenza, „I'm a Believer”, to pełna humoru i lekkości relacja z jego życia i doświadczeń z The Monkees. Książka zawiera osobiste anegdoty, wgląd w jego podróż od dziecięcego aktora do gwiazdy rocka oraz szczerą refleksję na temat czasu spędzonego z zespołem. Chociaż książka oddaje istotę jego kariery i relacji, wielu czytelników zauważyło chęć uzyskania większej głębi i szczegółów dotyczących konkretnych wydarzeń i historii muzyki.

Książka jest zabawna, pełna humoru i wciągających historii. Czytelnicy docenili szczerość Dolenza i brak goryczy w jego karierze. Jest to łatwa lektura, która zapewnia osobiste spojrzenie na muzykę i scenę kulturalną lat 60-tych. Wielu fanów uznało ją za wnikliwą i przyjemną, zwiększającą ich uznanie dla Dolenza i The Monkees.

Kilku czytelników uważało, że książce brakuje głębi w niektórych obszarach, takich jak konkretne szczegóły dotyczące muzyki i doświadczeń Monkees w kluczowych latach. Niektórzy krytycy wspomnieli o powierzchowności narracji, z niewielką eksploracją głębszych emocji lub znaczących wydarzeń. Kilka osób zwróciło również uwagę na literówki i życzyło sobie więcej życzliwości w uwagach Dolenza na temat kolegi z zespołu, Davy'ego Jonesa.

(na podstawie 92 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I'm a Believer: My Life of Monkees, Music, and Madness, Updated Edition (Updated)

Zawartość książki:

Jak to było być częścią jednej z najsłynniejszych grup telewizyjnych i muzycznych w historii popkultury? W fascynującej, wypełnionej anegdotami biografii Micky'ego Dolenza, oryginalnego Monkee, czytelnicy mogą poznać jego historię.

48-letni Dolenz spogląda wstecz na swoje życie, koncentrując się na latach spędzonych jako perkusista Monkees, zespołu rockowego z końca lat 60-tych, stworzonego na potrzeby telewizji. Z jednej strony wydaje się czuć, że był częścią autentycznego doświadczenia lat 60-tych: opisuje popołudnie, w którym palił jointa z Paulem McCartneyem, jego udział w Monterey Pop Festival i otwarcie Jimiego Hendrixa dla zespołu podczas jednej letniej trasy koncertowej.

Następnie Dolenz zmienia bieg, wyśmiewając hipisowską ideologię kolegi z zespołu Petera Torka, którego portretuje jako narzekającego na „tłuste koty, faszystowskie świnie wielkiego biznesu!”. "