I ja też nie mam skrzydeł do latania: Oznaczony i zamknięty w najstarszej kanadyjskiej instytucji

Opinie czytelników

Książka jest mocnym i dobrze zbadanym opisem historii Regionalnego Centrum Huronia w Ontario, przedstawiającym tragiczne historie osób dotkniętych praktykami instytucji na przestrzeni pokoleń. Zgłębia tematy ubóstwa, nadużyć i postaw społecznych wobec osób upośledzonych umysłowo, co czyni ją niezbędną lekturą do zrozumienia bolesnej części kanadyjskiej historii.

Książka jest dobrze napisana i dobrze zbadana, zapewniając przemyślany, szczegółowy opis instytucji i jej kontekstu historycznego. Wielu recenzentów uznało ją za otwierającą oczy i niezbędną do zrozumienia traktowania wrażliwych populacji. Jest uważana za lekturę obowiązkową dla Kanadyjczyków i wywołuje silne reakcje emocjonalne, podkreślając prawdziwe ludzkie historie i kwestie społeczne.

Treść opisywana jest jako trudna i bolesna w czytaniu, poruszająca tematy znęcania się i zaniedbywania, co może być denerwujące dla niektórych czytelników. Opowiadanie historii może być ciężkie i wymaga powolnego tempa czytania, aby w pełni zrozumieć powagę dzielonych doświadczeń.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

And Neither Have I Wings to Fly: Labelled and Locked Up in Canada's Oldest Institution

Zawartość książki:

Wstrząsająca, prawdziwa historia instytucjonalizacji i znęcania się nad dziećmi i dorosłymi z niepełnosprawnością intelektualną i fizyczną w najstarszej kanadyjskiej instytucji prowincjonalnej w Orillia, Ontario.

Daisy Lumsden i jej rodzina byli takimi ofiarami, wraz z ponad dziesięcioma tysiącami dzieci, w tym niemowląt i dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną, umieszczonych w ciągu ostatniego stulecia w instytucji znanej obecnie jako Huronia Regional Centre, dawniej Asylum for Idiots and Feeble-Minded. Ramy czasowe książki, 1900-1966, obejmują najbardziej kontrowersyjne dziesięciolecia w jej historii, czas przeludnienia i nadużyć, które osiągnęły punkt kulminacyjny w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, kiedy populacja więźniów wynosiła prawie 3000.

Ofiary rosnącej ideologii eugenicznej z początku XX wieku, która przeniknęła do Kanady ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, opowiadając się za segregacją i przymusową sterylizacją osób o słabym umyśle, rodzina Daisy - niewykształcona, ignorancka, bezrobotna, kazirodcza, biedna - była łatwa do zidentyfikowania jako słaba i niezdolna, nieświadomie uwikłana w genetyczne przetrwanie najlepiej przystosowanych. Ale kim są nieprzystosowani w naszym społeczeństwie? I kto o tym decyduje?