I Am Heartily Ashamed, Volume II: Ostatnia kampania wojny rewolucyjnej prowadzona z Kanady w 1782 r.

Opinie czytelników

Książka „I Am Heartily Ashamed” autorstwa Gavina Watta stanowi szczegółową eksplorację ostatnich lat amerykańskiej wojny o niepodległość, koncentrując się na północnym teatrze, szczególnie w pobliżu jeziora Ontario. Zawiera znaczące badania pierwotne i angażuje się w złożoność konfliktu, w tym różne zaangażowane grupy. Spotkała się jednak z krytyką za nieścisłości historyczne i słabą nawigację po źródłach przypisów.

⬤ Dobrze zbadana i oparta na podstawowych dokumentach.
⬤ Oferuje wgląd w motywacje i doświadczenia uczestników wojny.
⬤ Wciągająca narracja o mniej znanym okresie rewolucji amerykańskiej.
⬤ Przydatne mapy, ilustracje i załączniki zwiększają zrozumienie tematu.
⬤ Polecana poważnym historykom, rekonstruktorom i studentom.

⬤ Krytyka nieścisłości historycznych, szczególnie dotyczących Fort Plain i Fort Plank.
⬤ Technika przypisów może być wyzwaniem dla czytelników nowych w stylu Watta.
⬤ Niektórzy uważają, że mogą istnieć szersze błędy w badaniach.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I Am Heartily Ashamed, Volume II: The Revolutionary War's Final Campaign as Waged from Canada in 1782

Zawartość książki:

Druga część trylogii Gavina K. Watta o Wojnie Rewolucyjnej, I am heartily ashamed, rozpoczyna się w miejscu, w którym kończy się A dirty, trifling piece of business. Nadszedł nowy rok z nowymi wyzwaniami.

Zanim wznowiono najazdy na granice wroga, przetrwano niewiarygodnie ostrą kanadyjską zimę. Obrona rebeliantów w regionie Mohawk wkrótce popadła w ruinę, gdy dwóch pułkowników walczyło o kontrolę.

Ciągłe negocjacje zachęciły Vermont do niewspierania rebelii, a republika stała się przystanią dla lojalistów uciekających przed prześladowaniami. Zwolennicy Vermont poczuli się nawet wolni, by militarnie rzucić wyzwanie Nowemu Jorkowi.

Po słabych wynikach październikowego najazdu Rossa, Haldimand postanowił zmienić swoją strategię. Przez lata jego rdzenni sojusznicy wysyłali małe oddziały wojenne przeciwko granicom, a tego lata przekazał dowództwo nad dużymi projektami przywódcom Pierwszych Narodów, których metody stanowiły duże wyzwanie dla rebeliantów.

Nowe brytyjskie ministerstwo ogłosiło zawieszenie broni w lipcu, a wkrótce potem rozpoczęto rozmowy pokojowe. Pomimo zawieszenia broni, Waszyngton nakazał atak na nowy brytyjski posterunek w Oswego, który zakończył się niepowodzeniem.

Kiedy Haldimand odkrył, że artykuły traktatu zagrażały bezpieczeństwu Kanady i nie zawierały żadnych postanowień dla tubylców lub lojalistów, wyznał: „Moja dusza jest całkowicie pogrążona w żalu.... Jestem serdecznie zawstydzony”.