Humanistyka środowiskowa: Ponowne przemyślenie archeologii krajobrazu? Interdyscyplinarne badania akademickie związane z różnymi perspektywami krajobrazu

Oryginalny tytuł:

Environmental Humanities: A Rethinking of Landscape Archaeology? Interdisciplinary Academic Research Related to Different Perspectives of Landsc

Zawartość książki:

Wzrosło zainteresowanie archeologiczne relacjami człowiek-zwierzę-przyroda, gdzie archeologia przestawiła się z koncentracji na rozszyfrowywaniu znaczenia lub zrozumieniu symboli i społecznej konstrukcji krajobrazu na uznanie tego, w jaki sposób rzeczy, miejsca i środowisko przyczyniają się do kształtowania relacji.

Oznacza to, że środowisko nie może być postrzegane jako pusta przestrzeń, na którą rzutowane jest znaczenie krajobrazu. Równolegle do tego, dziedzina humanistyki środowiskowej stawia pytanie, jak pracować z wzajemnym przenikaniem się ludzi i ich otoczenia.

Dopuszczenie środowiska jako aktywnego czynnika zmian oznacza, że archeologia krajobrazu może lepiej radzić sobie z takimi kwestiami, jak globalne ocieplenie, eskalacja utraty różnorodności biologicznej, a także coraz bardziej toksyczne środowisko. Nie oznacza to jednak pominięcia czynnika ludzkiego w tym równaniu. To ludzie wzmacniają dzisiejsze wyzwania środowiskowe.

Nauki humanistyczne zajmują się takimi kwestiami, jak przypisywanie znaczeń, jakie czynniki kulturowe napędzają ludzkie działania, jaką rolę odgrywa etyka, w jaki sposób krajobraz jest doświadczany emocjonalnie, a także w jaki sposób koncepcje wywodzące się ze sztuki, literatury i historii funkcjonują w takich procesach przypisywania znaczeń i innych procesach kulturowych. Takie podejście humanistyczne ma ogromne znaczenie w obliczu nadchodzących wyzwań klimatycznych i środowiskowych, a my potrzebujemy nowej archeologii krajobrazu, która sprosta tym wyzwaniom, ale także będzie dobrze przekraczać granice dyscyplin. Tutaj inspirację można znaleźć w dyskusjach z naukowcami z wyłaniającej się dziedziny humanistyki środowiskowej.