Horrible White People: Płeć, gatunek i niepewna biel w telewizji

Opinie czytelników

Książka porusza krytyczną kwestię systemowej stronniczości w mediach i rozrywce, wywołując dyskusje na temat jej wpływu na społeczeństwo. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jej potencjał podnoszenia świadomości, inni ostro krytykują ją za toksyczność i szkodliwość.

Podkreśla potrzebę otwartej dyskusji na temat systemowej stronniczości w mediach. Uznaje media za potężne narzędzie refleksji społecznej. Niektórzy czytelnicy uważają ją za wnikliwą i aktualną.

Krytykowany jako toksyczny i destrukcyjny, a niektórzy twierdzą, że demonizuje niewinne grupy. Kilku czytelników wyraziło skrajne niezadowolenie, określając go jako bezwartościowy.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Horrible White People: Gender, Genre, and Television's Precarious Whiteness

Zawartość książki:

Analizuje ponure komedie telewizyjne, które ilustrują obsesję białej lewicy na punkcie własnego niepokoju i cierpienia.

W tym samym czasie, gdy prawicowe postacie polityczne, takie jak Donald Trump, zostały wybrane, a reakcyjne polityki społeczno-gospodarcze, takie jak Brexit, zostały przegłosowane, na ekranach telewizorów pojawiły się komiczne przedstawienia ponurej kruchości białych ludzi. Amerykańskie i brytyjskie programy przedstawiające odrzucenie młodych, liberalnych białych ludzi z klasy średniej - takie jak Broad City, Casual, You're the Worst, Catastrophe, Fleabag i Transparent - zyskały szerokie uznanie w 2010 roku. Taylor Nygaard i Jorie Lagerwey śledzą, w jaki sposób te programy białej lewicy, mające obsesję na punkcie własnego niepokoju i cierpienia, są współwinne powstaniu i utrzymaniu skrajnej prawicy - w szczególności w mobilizacji, reprezentacji i podtrzymywaniu strukturalnej białej supremacji w telewizji.

Nygaard i Lagerwey analizują cykl mrocznych komedii telewizyjnych, których głównymi bohaterami są „okropni biali ludzie”, zestawiając je z podobnymi komediami, których twórcy i obsada są kolorowi, takimi jak Insecure, Atlanta, Dear White People i Master of None. Poprzez swoją analizę pokazują, w jaki sposób te niebiałe programy negocjują dominującą estetykę bieli w prestiżowej telewizji i sprzeciwiają się koncentrowaniu się na białym cierpieniu w czasach kryzysu kulturowego.

Przez pryzmat analizy mediów i feministycznych studiów kulturowych, książka Nygaard i Lagerwey otwiera nowe sposoby patrzenia na współczesną konsumpcję telewizji - oraz polityczne, kulturowe i społeczne reperkusje tych „okropnych białych ludzi”, zarówno na ekranie, jak i poza nim.