The Homo and the Negro
James J. O'Meara w swojej książce The Homo and the Negro rzuca "queerowe oko" na w przeważającej mierze "homofobiczną" skrajną prawicę.
W swoim tytułowym eseju O'Meara argumentuje, że skrajna prawica nie może skutecznie bronić zachodniej cywilizacji, dopóki nie zweryfikuje swoich założeń dotyczących homoseksualności i nieseksualnych form męskich więzi, które są podważane nie tylko przez liberałów i feministki, ale także przez judeochrześcijańskich zwolenników "wartości rodzinnych". O'Meara wykorzystuje również swoją teorię do wyjaśnienia stygmatyzacji zachodniej kultury wysokiej jako "gejowskiej" i kultu niekulturalnych głupków jako męskich ideałów. Chociaż O'Meara przyznaje, że ruch "praw gejów" jest w dużej mierze wywrotowy, argumentuje, że homoseksualiści tradycyjnie odgrywali znaczącą rolę w tworzeniu i zachowaniu zachodniej cywilizacji.
The Homo and the Negro zbiera 14 artykułów na takie tematy jak konserwatyzm, homoseksualność, rasa, moda, Occupy Wall Street, Mad Men, The Gilmour Girls, The Untouchables, The Big Chill, They Live, muzyka popularna (Heavy Metal, Black Metal, New Age, Scott Walker) oraz takie postacie jak Noel Coward, Oscar Wilde i Humphrey Bogart. Ukształtowany przez ekscentryczne, amerykańskie wychowanie po II wojnie światowej, O'Meara czerpie z "maskulinistycznych" pisarzy, takich jak Hans Bluher, Alisdair Clarke i Wulf Grimsson, a także z tradycjonalizmu Rene Guenona, Juliusa Evoli i Alaina Danielou.
