The Holocaust and Australia: Refugees, Rejection, and Memory
Paul R. Bartrop analizuje kształtowanie i realizację polityki australijskiego rządu wobec europejskich Żydów w okresie Holokaustu, ujawniając, że Australia nie miała ustalonej polityki wobec uchodźców (w przeciwieństwie do polityki imigracyjnej) do końca 1938 roku. Pokazuje, że po konferencji w Evian w lipcu 1938 r. minister spraw wewnętrznych John McEwen zobowiązał się do przyjęcia 15 000 uchodźców (nie konkretnie Żydów), ale biurokracja cynicznie starała się ograniczyć wjazd Żydów pomimo wzniosłych ambicji McEwena. Co więcej, książka analizuje (w dużej mierze negatywne) nastawienie społeczeństwa do żydowskich imigrantów w Australii, przyglądając się temu, jak te poglądy były manifestowane w prasie i listach do Departamentu Spraw Wewnętrznych.
The Holocaust and Australia porusza kwestię tego, w jaki sposób, gdy wybuchła II wojna światowa, kwestie bezpieczeństwa zostały wykorzystane jako środek do dalszego wykluczenia żydowskich uchodźców, co było niezgodne z polityką rządu potępiającego nazistowskie okrucieństwa. Książka porusza również kwestię podwójnych standardów stosowanych wobec uchodźców, którzy byli Żydami i tych, którzy nimi nie byli, co pokazuje odmowa rządu przyjęcia 90% żydowskich wniosków przed wojną. W latach wojny ten podwójny standard był kontynuowany, ponieważ Australia twierdziła, że nie przyjmuje zagranicznych imigrantów, jednocześnie przyjmując tych, których uznała za akceptowalnych dla wysiłku wojennego.
Uwzględniając głosy samych uchodźców z Holokaustu i umieszczając reakcję kraju w szerszym kontekście zarówno krajowej, jak i międzynarodowej historii w kolejnych dziesięcioleciach, Paul R. Bartrop zapewnia niezrównaną australijską perspektywę na jeden z najbardziej katastrofalnych epizodów w historii świata.
