Spain Bleeds: The Development of Battlefield Blood Transfusion During the Civil War
Wojna jest czasami błędnie interpretowana jako główny bodziec dla innowacji medycznych. Niemniej jednak konflikt zbrojny zmusza do wdrażania odkryć znajdujących się jeszcze w fazie eksperymentalnej.
Tak było w przypadku praktyki transfuzji krwi podczas hiszpańskiej wojny domowej, kiedy ogromne zapotrzebowanie na krew sprowokowało natychmiastowe odwołanie się do przełomów w medycynie transfuzjologicznej, które nie zostały jeszcze zintegrowane ze standardową praktyką medyczną. Hiszpańska wojna domowa zapoczątkowała nową erę w medycynie transfuzjologicznej. Frederic Durán-Jordà i Carlos Elósegui Sarasoles, dyrektorzy, odpowiednio, służb transfuzji krwi Armii Republikańskiej i sił powstańczych, byli innowatorami w dziedzinie pośredniej transfuzji krwi z użyciem krwi konserwowanej.
Nie tylko musieli stworzyć niemal od zera służby transfuzji zdolne do zaopatrywania armii w krew w warunkach wojennych, ale także musieli walczyć z establishmentem medycznym i przekonać swoich kolegów po fachu o wartości (nie wspominając o naukowym znaczeniu) tego, co robili. Służba Transfuzji Krwi Republiki była prawdziwie międzynarodowym wysiłkiem, z ochotnikami medycznymi z całego świata wykonującymi transfuzję w prymitywnych i często niebezpiecznych warunkach.
Wszystkim przewodził młody kataloński hematolog, Frederic Durán-Jordà, niekwestionowany pionier medycyny transfuzji krwi w czasie wojny domowej. Od skromnych początków w momencie wybuchu wojny, w Hiszpanii stworzono usługi transfuzji krwi, które później stały się kluczowe w leczeniu ofiar podczas II wojny światowej i ukształtowały przyszłą ewolucję medycyny transfuzji krwi w całym rozwiniętym świecie.
