Historyczny zwrot w architekturze: Fenomenologia i powstanie postmodernizmu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Architecture's Historical Turn: Phenomenology and the Rise of the Postmodern

Zawartość książki:

Architecture's Historical Turn śledzi ukrytą historię fenomenologii architektonicznej, ruchu, który odzwierciedlał kluczowy punkt zwrotny we wczesnych fazach postmodernizmu i legitymizujące źródło dla tych architektów, którzy jako pierwsi odważyli się zmierzyć z historią jako problemem intelektualnym, a nie tylko jako kwestią stylistyczną. Jorge Otero-Pailos pokazuje, jak fenomenologia architektoniczna radykalnie zmieniła sposób, w jaki architekci angażowali się, teoretyzowali i tworzyli historię.

W pierwszym krytycznym intelektualnym opisie tego ruchu, Otero-Pailos omawia wkład jego czołowych członków, w tym Jean Labatut, Charlesa Moore'a, Christiana Norberga-Schulza i Kennetha Framptona. Otero-Pailos twierdzi, że dla architektów dojrzewających po II wojnie światowej historia architektury była raczej problemem niż czymś oczywistym. Paradoksalnie, ich świadomość historyczności modernizmu doprowadziła niektórych z nich do poszukiwania ahistorycznej stałej doświadczalnej, która mogłaby stanowić podstawę wszelkiej ekspresji architektonicznej.

Czerpali z fenomenologii, badając prace Bachelarda, Merleau-Ponty'ego, Heideggera i Ricoeura, które przetłumaczyli na potrzeby odbiorców architektury. Początkowo koncepcja, że doświadczenie może być ponadczasowym językiem architektonicznym, stanowiła jednoczącą intelektualną podstawę dla pluralizmu stylistycznego, który charakteryzował postmodernizm.

Pomogło to nadać teorii - zwłaszcza teorii historii architektury - nowe znaczenie w stosunku do praktyki. Jednak, jak wyjaśnia Otero-Pailos, fenomenologowie architektury nie mogli zaakceptować idei teorii jako celu samego w sobie. W połowie lat 80.

znaleźli się w sprzecznej i niemożliwej do utrzymania sytuacji, w której musieli sformułować własną degradację teorii. Otero-Pailos pokazuje, jak ostatecznie rozwój fenomenologii architektury odegrał kluczową podwójną rolę w powstaniu postmodernizmu, tworząc antymodernistyczne widmo świadomości historycznej i oferując nowoczesne pojęcie istotnego doświadczenia jako środka do jego pokonania.