Historie, których zapomniałem ci opowiedzieć

Opinie czytelników

Książka jest wzruszającym i poruszającym zbiorem wspomnień odzwierciedlających życie po odejściu męża autorki, wypełnionym ciepłem i znaczącymi chwilami.

Czytelnicy uważają książkę za uroczą i serdeczną, opisując ją jako ciepłą rozmowę z przyjacielem. Wywołuje szereg emocji, w tym śmiech i refleksję nad kruchością życia, i jest chwalona za piękny styl pisania i przejmujące momenty.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest zbyt krótka (96 stron) i uważają, że historie nie są szczególnie przekonujące, opisując ją bardziej jako długi esej niż solidny zbiór.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Stories I Forgot to Tell You

Zawartość książki:

Delikatna i mrocznie dowcipna refleksja uznanej biografki i autorki wspomnień na temat straty, małżeństwa, pisania i życia w Nowym Jorku.

Mąż Dorothy Gallagher, Ben Sonnenberg, autor książki Lost Property: Memoirs and Confessions of a Bad Boy, zmarł ponad dziesięć lat temu. W chwili śmierci przez wiele lat cierpiał na stwardnienie rozsiane i był prawie całkowicie sparaliżowany, ale jego wspaniały, zabawny umysł pozostał całkiem niezmącony. W dziesięciu rozdziałach "Stories I Forgot to Tell You" Gallagher swobodnie i intuicyjnie porusza się między teraźniejszością a przeszłością, aby przywołać życie, które dzielili razem i jej życie po jego śmierci, samotne, a jednocześnie nigdy nie pozbawione myśli o nim, w teraźniejszości, która jest nawiedzana, ale także pocieszana przez wspomnienie ich wspólnej przeszłości. Opowiada - a cała książka jest napisana konwersacyjnie, zwierzająco, bezpretensjonalnie - o drobnych rzeczach - przeprowadzce do nowego mieszkania i jego urządzaniu, uprawie pomidorów na nowym tarasie - a kiedy to robi, wspomina eleganckie ubrania i angielskie afekty swojego zaginionego męża, to, co o nim wiedziała, a czego nie wiedziała, niszczycielskie żniwo jego choroby i sposoby, w jakie oboje znaleźli sposób, aby sobie z tym poradzić. Opowiada o ich dwóch psach i kocie, Bones, a także o roli, jaką fotografia, której nigdy nie zrobiła, odegrała w zbliżeniu jej z mężem.

Jej matka, która ostatecznie zapadła na demencję, jest tu również obecna, wraz z przyjaciółmi, starą maszyną do pisania, epizodami z życia pisarskiego i ostatnimi dniami jej męża. Historie, które Gallagher ma do opowiedzenia, nie mogłyby być bardziej zwyczajne, a jednak jej przenikliwe podejście do pamięci i życia nadaje im niezwykły rezonans, który sprawia, że czytelnik czuje zarówno logikę, jak i tajemnicę, tak dziwaczną, jak i głęboką, wspólnej egzystencji pary. Proza Gallagher jest doskonale dopracowana, a jej oko do szczegółów nieomylne. Ta niewielka książka o nieodwracalnej stracie i niekończącej się miłości destyluje esencję całego życia.