Historie, które ukradłam z Gruzji

Opinie czytelników

Książka „Stories I Stole” autorstwa Wendell Steavenson przedstawia żywą i osobistą relację z jej doświadczeń w Gruzji i regionie Kaukazu, ukazując lokalną kulturę i historię poprzez wciągające narracje. Podczas gdy wielu czytelników uważa książkę za fascynującą i wnikliwą, doceniając jej sposób opowiadania i postacie, które napotyka, inni krytykują ją za przedstawianie przestarzałego lub zbyt negatywnego poglądu na Gruzję, wraz z brakiem głębi w kontekście historycznym.

⬤ Wciągający i żywy styl pisania, który ożywia gruzińską kulturę
⬤ fascynujące historie o lokalnych ludziach i unikalnych doświadczeniach
⬤ wielu czytelników docenia humor i wgląd w postsowieckie życie
⬤ chwalona jako zabawna lektura, która zapewnia osobistą perspektywę na Gruzję.

⬤ Niektórzy uważają, że portret Gruzji jest przestarzały lub zbyt negatywny
⬤ styl pisania jest postrzegany jako gadatliwy i czasami słabo skonstruowany
⬤ brakuje dogłębnego kontekstu historycznego
⬤ pewna krytyka dotycząca skupienia się autorki na jej osobistym życiu i doświadczeniach, a nie na głębszej eksploracji gruzińskiego społeczeństwa.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Stories I Stole from Georgia

Zawartość książki:

Mając dość pracy dla magazynu Time w Londynie, Steavenson przeniosła się do Gruzji dla kaprysu. Stories I Stole opowiada o swoim pobycie w Gruzji w dwudziestu epizodach z całego kraju - opowieściach o miłości, przyjaźni i przerwach w dostawie prądu, o pojedynkach (w gruzińskim stylu), wyścigach konnych w górach, wojnach i uchodźcach, złamanych sercach, ustalonych wyborach, pijackich sesjach i pokoju z tysiącem róż.

Opowieści, które ukradłem to wspaniały przykład pisarza podejmującego niekonwencjonalny temat z takim dowcipem, człowieczeństwem i czystą literacką werwą, że nie można sobie wyobrazić, dlaczego nigdy wcześniej nie dowiedzieliśmy się więcej o Gruzji. Stories I Stole to wspaniała pierwsza książka: erudycyjna, zaangażowana, szczera i błogo poetycka. PROLOG: Autor odwiedza dziwaczny "stalinowski park rozrywki", którego kulminacją jest niesamowity widok maski pośmiertnej Stalina.

SZASZŁYK, TAMADA, SUPRA.

Autorka odwiedza Khaketi, gdzie zapoznaje się z kulturą tamada "przesadnej gościnności; gościnności z honorem". Podczas maratonu wznoszenia toastów przy kolacji zdaje sobie sprawę, że "jest to rodzaj agresji. Kiedy nie znali cię dobrze, napełniali twój kieliszek i napełniali go ponownie, uważnie obserwując, jak go pijesz... To był gruziński sposób, przyjaciel lub wróg, bez niczego pomiędzy. Historia ginęła w tradycji, picie było sposobem na pamiętanie i zapominanie w tym samym czasie".

SHUKI.

Frustracja życia z nieprzewidywalnymi dostawami prądu i wody podczas ekstremalnie mroźnych zim; ciepło i / lub elektryczność są często wyłączane z różnych powodów, od sabotażu, korupcji, braku płatności, kradzieży, "ekonomii czarnego klanu" i niekompetencji. Niemniej jednak prowadzi to do szczególnego szczęścia, gdy zapala się światło. Autor odkrywa niebiański komfort publicznych łaźni. "Czasy były trudne; ludzie mieli bardzo mało pieniędzy. Wielu mężczyzn było bezrobotnych, a wszystkie stare dobre posady zawodowe, nauczyciele, pielęgniarki, policjanci, inżynierowie, były posadami państwowymi i płaciły mniej niż 50 dolarów miesięcznie... Połowa Tbilisi była winna drugiej połowie pieniądze".

CZYSTKI ETNICZNE.

Autorka odwiedza Abchazję, gdzie uchodźca poprosił ją o odnalezienie mieszkania, z którego musiał uciekać z powodu wojny. Odnajduje mieszkającą tam kobietę, która sama jest uchodźcą - po tym, jak jej własny dom został spalony, odkryła w pełni umeblowany dom w Abchazji wkrótce po jego opuszczeniu i od tamtej pory mieszka tam, z dumą pielęgnując ogród poprzedniego mieszkańca.

KIM SĄ ABCHAZI.

Na plaży z Shalvą, którego podejrzewa o bycie "abchaskim KGB". Karmi ją partyjną linią o abchaskiej okupacji, a ona ma ochotę wykrzyczeć mu prawdę. "Wygrałeś wojnę. Wyrzuciliście wszystkich Gruzinów. Macie swoją ojczyznę dla siebie (poza ormiańskimi wioskami i kieszeniami Rosjan), a co to za miejsce? To czarna dziura. Prawie nie ma samochodów, prawie nie ma benzyny, nie ma fabryk, nic nie działa, nie ma prywatnych firm, godzina policyjna, nie ma pensji, prawie nie ma emerytur, skorupa uniwersytetu, okropny szpital itp. itd.". Shalva wątpi jednak, by Zachód był rajem: "Tutaj mamy wszystko, czego potrzebujemy. Ziemia jest żyzna".

POJEDYNEK.

Historia Dato i Aleko - mają wypadek samochodowy, w wyniku którego twarz Dato zostaje okropnie pokiereszowana. Aleko kradnie żonę Dato, a Dato wyzywa go na pojedynek. Kiedy Aleko bije Dato, Dato wyciąga broń i strzela do mężczyzny, aż ten jest prawie sparaliżowany. W międzyczasie Dato spędza resztę życia z matką, uzależniony od heroiny. "To nie do końca Puszkin, prawda? ".

DUŻE PORZUCONE OBIEKTY.

Autor jedzie do Abchazji z kilkoma dziennikarzami, aby zobaczyć, jak urzędujący Ardzinba wygrywa wybory prezydenckie (dziennikarze nazywają to "prezydencką farsą", ponieważ Ardzinba jest jedynym kandydatem). Autorka zachwyca się opuszczonymi reliktami ZSRR, które widzi wzdłuż drogi - rdzewiejące traktory, kawałki rurociągów, linie wagonów węglowych przetaczanych i pozostawionych wzdłuż linii kolejowej itp. Na swoje urodziny autorka udaje się do daczy Gorbaczowa, pałacowego domu, który zbudował, ale nigdy nie zamieszkał z powodu upadku Związku Radzieckiego. Dom jest metaforą ZSRR: "imponujący tylko ze względu na swój rozmiar, ale w rzeczywistości pełen pustej przestrzeni i tandety".