Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest kompleksowym przeglądem historii wojskowości XVI wieku, chwalonym za szczegółowe opisy i fascynujący wgląd w ewolucję działań wojennych w tym okresie. Pomimo swojego wieku i pewnych błędów typograficznych w wersji cyfrowej, pozostaje ona cennym źródłem wiedzy dla historyków i entuzjastów wojskowości. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że jej styl jest przestarzały i czasami opiniotwórczy, a brak szerszej analizy strategicznej może rozczarować tych, którzy szukają szerszego kontekstu.
Zalety:⬤ Wszechstronny i szczegółowy przegląd historii wojskowości XVI wieku.
⬤ Wciągająca narracja, którą łatwo się czyta.
⬤ Cenne źródło wiedzy na temat przejścia do nowoczesnej sztuki wojennej.
⬤ Obejmuje kluczowe wydarzenia wojskowe, takie jak użycie prochu strzelniczego.
⬤ Polecana historykom wojskowości i entuzjastom historii.
Wady:⬤ Niektóre błędy typograficzne w wersji cyfrowej.
⬤ Przestarzały język i staromodna proza.
⬤ Może brakować głębi w strategicznych dyskusjach na temat wojen.
⬤ Opiniotwórcze i czasami jingoistyczne uogólnienia autora.
⬤ Pomija ważne wydarzenia militarne w regionach takich jak Skandynawia i Europa Wschodnia.
(na podstawie 10 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Sir Charles Oman's The History of the Art of War in the Sixteenth Century
Zawartość książki:
XVI wiek był świadkiem kilku przełomowych wydarzeń militarnych. Najbardziej oczywistym jest pojawienie się siły ognia na polu bitwy. Proch strzelniczy miał już wtedy kilka wieków, ale pozostawał rzadką i kosztowną bronią oblężniczą. W XVI wieku wszystko to uległo zmianie. Działa stały się lżejsze, osadzone na mniejszych i bardziej zwrotnych wózkach. Nagle armie zyskały potężny i przenośny pociąg oblężniczy. W ciągu kilku lat każdy zamek w Europie staje się przestarzały. Co więcej, po raz pierwszy armaty mogą być skutecznie obsługiwane na polu bitwy. Oznacza to ostateczną zagładę dla dużych, nieporęcznych formacji popularnych we wcześniejszych czasach, takich jak szwajcarska falanga pikinierów.
Nowa moc i przenośność artylerii wymusza radykalną ewolucję fortyfikacji. Wysokie kamienne mury z okresu średniowiecza stały się nie do obrony. Zamiast tego niezbędne stają się ogromne, szerokie i niskie fortyfikacje, pokryte zachodzącymi na siebie polami ostrzału. Ten nowy styl, "trace italienne", zdominuje działania wojenne aż do wojen Fryderyka Wielkiego. Rzeczywiście, w silnie ufortyfikowanych regionach, takich jak Niderlandy, warunki walki przypominają pierwszą wojnę światową: nieustanne bitwy toczone w błotnistych okopach, gdzie snajperzy dominują na ziemi niczyjej, a granat i moździerz są bronią z wyboru.
Proch strzelniczy stymuluje również przezbrojenie piechoty. Rozsądna mieszanka arkebuzerów i pikinierów staje się ulubioną mieszanką dowódców na polu bitwy. Co ciekawe, proch pomaga ożywić kawalerię. Przez długi czas bezradny wobec szwajcarskich pikinierów, niemieckich landesknechtów i angielskich łuczników, konny żołnierz odzyskuje skuteczność wraz z pojawieniem się siły ognia. Artyleria rozbija wcześniej nietykalne formacje piechoty, czyniąc je podatnymi na szarżę kawalerii. Kawaleria sięga również po pistolety, dające jej nie tylko siłę ognia, ale i efektowność. Gustaw Adolf, w następnym stuleciu, musi włożyć wiele wysiłku, by odzwyczaić swoją kawalerię od siły ognia i nadmiernego polegania na karakolu.
Postęp technologiczny wymaga od żołnierzy nowego poziomu profesjonalizmu. Zawodowy wojownik średniowiecza zostaje zastąpiony w XVI wieku przez zawodowego żołnierza epoki nowożytnej. Z kolei od państwa narodowego wymaga się utrzymywania stałego, profesjonalnego wojska. Rosnące niezadowolenie dowódców z oddziałów najemnych tylko przyspiesza przejście do narodowych, profesjonalnych armii. Proces ten staje się istotnym katalizatorem narodzin nowoczesnego państwa narodowego.
