The Natural History of the Sign
Nasze rozumienie CS Peirce'a i jego semiotyki jest w dużej mierze pod wpływem dwudziestowiecznej perspektywy, która priorytetowo traktuje znak jako artefakt kulturowy lub taki, który w pewien sposób "zniekształca" nasze rozumienie świata empirycznego. Taka perspektywa zawsze będzie podważać uznanie dla Peirce'a jako filozofa, który postrzegał znaki jako mechanizmy umożliwiające nam zrozumienie rzeczywistości poprzez tworzenie pojęć.
Kluczem do repozycjonowania Peirce'a jest umieszczenie jego pracy w szerokich ramach filozofii heglowskiej. Niniejsza książka szczegółowo analizuje podobieństwa między myślą Peirce'a i Hegla, podkreślając ich zbieżności, a także punkty, w których Peirce odbiega od stanowiska Hegla. Rozważa również pracę Wygotskiego nad tworzeniem pojęć, pokazując, że obaj w rzeczywistości pracują w ramach tego samego heglowskiego szablonu.
Książka ta przyczynia się zatem do szerszego zrozumienia semiotyki Peirce'a. Ale wciągając Wygotskiego, pod tymi samymi teoretycznymi auspicjami, pokazuje, że Peirce ma wiele do zaoferowania współczesnej teorii uczenia się.