Historia Japonii - W poszukiwaniu narodu, od 1850 do współczesności

Opinie czytelników

Książka „30 lat w Japonii” spotkała się z entuzjastycznymi pochwałami i krytyką ze strony czytelników. Wielu doceniło jej pouczającą, dobrze zbadaną treść i unikalne spojrzenie na współczesną historię Japonii, skupiając się na mniej znanych zmianach społecznych i osobistych anegdotach. Jednak niektórzy czytelnicy uznali ją za zbyt gęstą, pozbawioną numerów stron do odniesień akademickich lub skrytykowali styl pisania za zawiły. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona postrzegana jako cenne źródło informacji dla osób zainteresowanych przejściem Japonii do nowoczesności.

⬤ Dobrze zbadana i pouczająca
⬤ wciągający styl narracji
⬤ wyjątkowy nacisk na zmiany społeczne i osobiste historie
⬤ obowiązkowa lektura dla studentów współczesnej historii Japonii
⬤ przyjemna i łatwa do przeczytania dla osób zainteresowanych japońską kulturą.

⬤ Niektórzy uznali ją za gęstą i przytłaczającą
⬤ brak numerów stron ogranicza akademickie zastosowanie
⬤ krytyka stylu pisania jako niejasnego lub meandrującego
⬤ niektórzy czytelnicy chcieli bardziej szczegółowych osobistych anegdot, a mniej ogólnej historii
⬤ skargi na stan fizyczny dotyczące „fabrycznie nowych” egzemplarzy.

(na podstawie 23 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Japan Story - In Search of a Nation, 1850 to the Present

Zawartość książki:

Jest to świeży i zaskakujący opis kultury Japonii od „otwarcia” kraju w połowie XIX wieku do współczesności.

„Jak bardzo ją podziwiałem, jak wiele się z niej nauczyłem, a przede wszystkim, jak bardzo mi się podobała... Mistrzowska. Neil MacGregor.

Jest opowiedziana oczami ludzi, którzy powitali tę zmianę nie z pewnością siebie i chwytliwą ambicją japońskich modernizatorów i nacjonalistów, ale z oporem, konfliktem, niepokojem.

Spotykamy pisarzy dramatów, opowieści o duchach i powieści kryminalnych, w których sama nowoczesność jest tragedią, upiorem i złym facetem; surrealistycznych i awangardowych artystów szkicujących swoją ucieczkę; zbuntowanych pilotów kamikadze i zrezygnowaną miejską biedotę; hipnotyzerów i gangsterów; mężczyźni desperacko poszukujący wiecznej kobiecości i feministki poszukujące czegoś więcej niż usankcjonowanej przez państwo uległości; buddyści bez moralności; marksistowskie grupy terrorystyczne; kanapy pełne psychologicznych skutków gwałtownej modernizacji. Wszyscy ci ludzie wyrastali z gleby nowoczesnej Japonii, ale ich osobowości i projekty nie pasowały do niej. Byli „mrocznymi kwiatami”: zarówno hybrydami Wschodu i Zachodu, jak i rodzimymi odmianami, które otaczały, badały, a czasem penetrowały nowe struktury głównego nurtu Japonii.