Historia dżumy na Jawie, 1911-1942

Oryginalny tytuł:

A History of Plague in Java, 1911-1942

Zawartość książki:

W A History of Plague in Java, 1911-1942, Maurits Bastiaan Meerwijk pokazuje, jak oficjalna reakcja na wybuch epidemii dżumy w Malang w 1911 r. doprowadziła do jednej z najbardziej inwazyjnych interwencji zdrowotnych w holenderskiej kolonialnej Indonezji.

Chcąc zwalczyć chorobę, holenderscy lekarze i urzędnicy zintegrowali tradycyjny jawajski dom z teorią przenoszenia choroby przez człowieka-szczura. Puste bambusowe ramy i kryte strzechą dachy oferowały kryjówki dla szczurów, sugerując materialny związek między plagą szczurów a plagą ludzi. W ciągu następnych trzydziestu lat 1,6 miliona domów zostało odnowionych lub przebudowanych, kolejne miliony poddano okresowym inspekcjom, a niezliczona liczba Jawajczyków została narażona na wiadomości zdrowotne, starając się zabezpieczyć swoje wierzenia przed szczurami wraz z domami.

Transformacja domów, wiosek i ludzi została udokumentowana na setkach zdjęć i transmitowana do zagranicznych odbiorców jako dowód etycznego charakteru rządów kolonialnych, okazując się tak skuteczną propagandą, że odbudowa była kontynuowana, nawet gdy dostępne stały się lepsze alternatywy, takie jak szczepienia. Poprzez systematyczne przekształcanie środowiska zabudowanego, holenderska reakcja na dżumę radykalnie rozszerzyła kolonialny nadzór i wpływy na wiejskiej Jawie.