Historia 53 Dywizji (Walijskiej)

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

History of the 53rd (Welsh) Division

Zawartość książki:

53. dywizja była przedwojenną dywizją sił terytorialnych, która służyła w Gallipoli, Egipcie i Palestynie, ale nigdy na froncie zachodnim.

Książkę otwiera szczegółowy porządek bitewny dywizji w momencie wybuchu wojny, stan rzeczy, który nie trwał długo; między listopadem 1914 r. a lutym 1915 r. sześć batalionów zostało oddelegowanych niezależnie do różnych formacji w BEF we Flandrii.

Po otrzymaniu ostrzeżenia o wyjeździe do Indii w listopadzie, który to rozkaz został szybko anulowany, dywizja została ostatecznie zreorganizowana w kwietniu 1915 r., a jedna z brygad (159.) składała się z batalionów Home Counties, które zastąpiły te wysłane za granicę.

W lipcu 1915 roku dywizja popłynęła do Lemnos, a następnie do Dardaneli, gdzie wylądowała w Suvla w sierpniu 1915 roku. Po powrocie do Egiptu dywizja dołączyła do sił obrony Kanału Sueskiego i w sierpniu 1916 r.

wzięła udział w bitwie pod Romani na pustyni Synaj, a następnie w natarciu na Palestynę jako część Sił Wschodnich pod dowództwem generała Dobella. Pierwsze dwa ataki na Gazę (marzec/kwiecień 1917 r.) zakończyły się niepowodzeniem, choć sama dywizja dobrze poradziła sobie w pierwszej bitwie, a jej sukces został udaremniony przez gorszą pracę sztabu, niezdecydowane dowództwo, brak komunikacji i spartaczone zaopatrzenie w wodę. Dowódca Sił Wschodnich został zwolniony i zastąpiony przez Chetwode'a, a dowódca Egipskich Sił Ekspedycyjnych C, Murray, został zastąpiony przez Allenby'ego.

Ostatnie trzy miesiące 1917 r. przyniosły dywizji sukcesy w Trzeciej Gazie, Beerszebie i Jerozolimie. Jeden VC został przyznany w Palestynie batalionowi MO.

W czerwcu-sierpniu 1918 r. dywizja została ponownie zreorganizowana, tym razem na wzór armii indyjskiej.

Pięć jej batalionów wysłano na front zachodni, by dołączyły do odtworzonej 34 Dywizji, a ich miejsca zajęły bataliony hinduskie/gurkhijskie, pozostawiając jeden batalion brytyjski na brygadę; w tekście porównano stary i nowy rozkaz bojowy. Narracja kończy się zwycięstwem pod Meggido, w którym opisano rolę odegraną przez każdą brygadę. Dodatki zawierają kilka przykładów rozkazów operacyjnych korpusu i dywizji; sukcesję dowódców brytyjskich batalionów i krótki zapis działań każdego z pięciu batalionów wysłanych do 34 Dywizji.

Nie ma listy odznaczeń i nagród, nie ma listy honorowej i, niestety, nie ma indeksu.