Historia 29. dywizji: zapis walecznych czynów

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Story of the 29th Division. a Record of Gallant Deeds

Zawartość książki:

29 Dywizja była ostatnią z regularnych dywizji, które zostały sformowane po wybuchu wojny z batalionów służących za granicą. Pochodziły one z Indii, Birmy, Chin i Mauritiusa, ale dostępnych było tylko jedenaście regularnych batalionów, więc 5 R Scots, batalion terytorialny, został wybrany do stworzenia dwunastki.

Jedna z brygad artylerii i oddziały dywizyjne były również dostarczane przez terytorialsów, więc chociaż uważano ją za regularną dywizję, w rzeczywistości była czymś w rodzaju mieszanki. Pierwotnie przeznaczona na front zachodni, dywizja została skierowana do Gallipoli, gdzie służyła jako jedyna regularna dywizja. Stała się znana jako „Incomparable 29th” i zdobyła więcej odznaczeń VC niż jakakolwiek inna dywizja, w sumie dwadzieścia siedem.

29.

dywizja walczyła przez całą kampanię Gallipoli, od początkowego lądowania 25 kwietnia 1915 roku, kiedy to 1. Lancashire Fusiliers przyznano sześć odznaczeń VC (tak zwane „Six VCs Before Breakfast”), aż do ostatecznego wycofania w styczniu 1916 roku.

Po krótkim postoju w Egipcie dywizja popłynęła do Francji w marcu 1916 roku i przejęła sektor Beaumont Hamel na froncie nad Sommą. To właśnie tutaj dywizja zaatakowała 1 lipca, ponosząc tego dnia straty w wysokości 5 240 ofiar, a jej pomnik można obecnie zobaczyć przy wejściu do Parku Pamięci Nowej Fundlandii. Dywizja wzięła udział w ofensywie na Arras w kwietniu 1917 roku, a następnie w trzeciej ofensywie na Ypres.

W listopadzie 1917 r. brała udział w pierwszym zmasowanym ataku czołgów pod Cambrai, a następnie w niemieckim kontrataku. Walki pod Cambrai kosztowały dywizję 4 400 ofiar.

„Głównymi autorami tej książki są trzej dowódcy dywizji i pierwszy GSO1, starszy oficer sztabowy, ale są one uzupełnione relacjami naocznych świadków i oficjalnymi raportami z innych źródeł. Chociaż głównym celem książki było przedstawienie dokładnego i zrozumiałego opisu bitew, w których walczyła 29 Dywizja (i to się udało), nie pominięto walecznych czynów i innych incydentów w linii i poza nią.

Dodatki zawierają pełne cytaty wszystkich VC i bardzo przydatną chronologię ruchów dywizji, w tym okresy spędzone w okopach. Mapy są czytelne, choć w niektórych przypadkach brakuje na nich szczegółów taktycznych. To dobra historia, zapis walecznych czynów dywizji uważanej za jedną z elitarnych.

Stanowiła ona część Armii Renu, a w marcu 1919 r.

została przemianowana na Dywizję Południową.