Zapomniany feministyczny klasyk o cywilizacji bez mężczyzn.
Lustrzane odbicie dystopijnej powieści Margaret Atwood The Handmaid's Tale, Herland to feministyczna powieść utopijna Charlotte Gilman, która próbuje namalować portret całkowicie kobiecego społeczeństwa i wynikających z niego osiągnięć. Herland to raj: bez wojny, bez zbrodni, bez głodu, bez marnotrawstwa, bez próżności, bez zazdrości i bez złamanego serca.
Powieść Herland, która po raz pierwszy ukazała się w 1915 roku w magazynie Forerunner Charlotte Gilman, nie została opublikowana jako pojedynczy tom, dopóki ruch feministyczny nie ożywił jej w latach siedemdziesiątych XX wieku. Choć została napisana blisko sto lat temu, Herland przedstawia utopijną wizję, która z powodzeniem zawiera feministyczną filozofię i krytykę.
Pomimo pewnych stereotypów kulturowych, które utrzymują się w powieści, Herland wciąż jest istotnym i potężnym modelem feministycznej myśli i społeczności. Język używany przez Gilman w Herland jest wyjątkowo feministyczny. W swoich opisach często wykorzystuje grę słów i własne słowotwórstwo.
W Herland Gilman komentuje zestaw tematów, które odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości kobiet, a tym samym są nieodłączną częścią badań feministycznych. Tematy te obejmują język i edukację, seksualność i macierzyństwo oraz struktury władzy i religię.
Kobiety z Herland przeciwstawiają się oczekiwanym normom kobiecego zachowania zarówno na przełomie wieków, jak i w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych. Mają krótkie włosy, ich sposób ubierania się opiera się na wygodzie i funkcjonalności, są naturalnie wysportowane i silne fizycznie, wszystkie są wysoko wykształcone i mają wyspecjalizowane zawody w społeczności, ich poczucie własnej wartości nie zależy od walidacji przez mężczyzn i są asertywne w ustalaniu i utrzymywaniu granic.
Charlotte Gilman była wybitną amerykańską socjolożką, powieściopisarką, autorką opowiadań, poezji i literatury faktu, a także wykładowczynią reform społecznych. Była utopijną feministką w czasach, gdy jej osiągnięcia były wyjątkowe dla kobiet i służyła jako wzór do naśladowania dla przyszłych pokoleń feministek ze względu na swoje niekonwencjonalne koncepcje i styl życia. Jej najbardziej pamiętanym dziełem jest na wpół autobiograficzne opowiadanie "Żółta tapeta", które napisała po ciężkiej depresji poporodowej.
