Transcendental Heresies: Harvard and the Modern American Practice of Unbelief
W momencie, gdy wymagania wiary i niewiary były negocjowane w nieoczekiwany sposób, transcendentalizm pozwolił na bardziej kreatywne podejście do kwestii duchowych.
Podważając rzekome ateistyczne podstawy ruchu, David Faflik twierdzi, że transcendentalizm odtworzył wrażliwość religijną Nowej Anglii lat trzydziestych i czterdziestych XIX wieku, tworząc dynamiczny i złożony wachlarz przekonań i zachowań, których nie można zaklasyfikować ani jako religijnych, ani niereligijnych. Zamiast „najnowszej formy niewierności”, jak określił to jeden ze współczesnych, wyznawcy postrzegali swoje niekonwencjonalne i odrębne praktyki duchowe jako nowoczesną religię.
Transcendental Heresies czerpie z obszernego archiwum komentarzy i pism praktyków transcendentalizmu, w tym Ralpha Waldo Emersona, Henry'ego Davida Thoreau, Theodore'a Parkera, Margaret Fuller oraz kobiet z drugiej i trzeciej fali transcendentalizmu. Od Bostonu, przez Concord, po upojne okolice Harvardu, gatunek niewiary, który praktykowali, zwielokrotnił religijne możliwości epoki, wyrażając wątpliwości co do tradycyjnych pojęć boskości, lekceważąc zwyczajowe formy religii i ostatecznie zachęcając do duchowych pytań.