Heart Berries - A Memoir

Opinie czytelników

Heart Berries autorstwa Terese Marie Mailhot to przejmujący pamiętnik, który bada doświadczenia autorki z traumą, chorobą psychiczną i jej tożsamością jako rdzennej Amerykanki. Podczas gdy pamiętnik jest chwalony za liryczną prozę i surową szczerość, czytelnicy mają mieszane reakcje na jego nieliniową strukturę i ciężkie tematy. Pisarstwo jest opisywane jako potężne i wyjątkowe, ale niektórzy czytelnicy uznali narrację za zagmatwaną lub czuli się rozczarowani z powodu swoich oczekiwań.

Pisarstwo jest chwalone za to, że jest pięknie poetyckie, surowe i potężne. Wielu czytelników uznało go za głęboko poruszający i refleksyjny, doceniając szczerość autora i eksplorację trudnych tematów, takich jak trauma, zdrowie psychiczne i tożsamość kulturowa. Ten pamiętnik jest postrzegany jako niezbędny wkład w zrozumienie doświadczeń rdzennych kobiet i jest zalecany ze względu na jego głębię i wpływ emocjonalny.

Niektórzy czytelnicy zmagali się z nieliniową narracją, uważając ją za trudną do naśladowania i mniej wciągającą. Pojawiły się również krytyczne uwagi dotyczące silnego skupienia się na traumie i mroku, a niektórzy chcieliby położyć większy nacisk na uzdrowienie i rozwój autorki. Niektórzy czytelnicy uważali, że książka nie spełniła oczekiwań lub że wydawała się powtarzalna, jeśli chodzi o traumę pokoleniową i dysfunkcyjne relacje.

(na podstawie 217 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Heart Berries to mocny, poetycki pamiętnik o dojrzewaniu kobiety w rezerwacie Indian Seabird Island na północno-zachodnim Pacyfiku. Po przeżyciu głęboko dysfunkcyjnego wychowania tylko po to, by znaleźć się w szpitalu i stanąć w obliczu podwójnej diagnozy zespołu stresu pourazowego i choroby afektywnej dwubiegunowej II; Terese Marie Mailhot otrzymuje notatnik i zaczyna pisać swoją drogę wyjścia z traumy.

Triumfalnym rezultatem jest Heart Berries, pomnik matki Mailhot, pracownicy społecznej i aktywistki, która miała coś do więźniów; historia pojednania z ojcem - nadużywającym alkoholu i genialnym artystą - który został zamordowany w tajemniczych okolicznościach; oraz elegia o tym, jak trudno jest kochać kogoś, ciągnąc za sobą długie cienie wstydu.

Mailhot ufa, że czytelnik zrozumie, że pamięć nie jest dokładna, ale połączona z wyobraźnią, bólem i tym, co jesteśmy w stanie zaakceptować. Jej wyjątkowy i czasami niepokojący głos graficznie ilustruje jej stan psychiczny. Podczas pisania odkrywa swój prawdziwy głos, przejmuje kontrolę nad swoją historią, a tym samym przywraca więź z rodziną, ludźmi i swoim miejscem na świecie.