Haptic Modernism: Touch and the Tactile in Modernist Writing
Ta książka dowodzi, że zmysł haptyczny - łączący dotyk, kinestezję i propriocepcję - został po raz pierwszy w pełni skonceptualizowany i zbadany w okresie modernizmu, w odpowiedzi na radykalnie nowe doświadczenia cielesne wywołane zmianami naukowymi, technologicznymi i psychologicznymi.
Jak zmienia się poczucie ruchu ciała w konfrontacji z modernistycznym filmem? W jaki sposób podróż samochodem może zdezorientować człowieka na tyle, by wywołać kryzys egzystencjalny? Jeśli ciało składa się z podzielnych atomów, co może ono zrobić, by spowolnić ulotną chwilę modernistycznego życia? Odpowiedzi na wszystkie te i wiele innych pytań można znaleźć w twórczości czterech głównych pisarzy modernistycznego kanonu - Jamesa Joyce'a, Virginii Woolf, D.H. Lawrence'a i Dorothy Richardson. Sugerują oni, że doświadczenie dotykowe stanowi sedno egzystencji na początku XX wieku, a każdy z nich wykazuje fascynację nieuchwytnym zmysłem dotyku. Pisarze ci posuwają się jednak dalej, podejmując formalne eksperymenty, które pozwalają ich własnym pisarstwem wywołać haptyczną reakcję u czytelników.
Definiując haptyczność i przyglądając się jej roli w twórczości tych największych nazwisk modernistycznego pisarstwa, książka ta otwiera pole studiów literackich na obietnicę analizy zorientowanej na haptyczność, identyfikując bogaty zestaw dzieł literackich, które możemy nazwać "haptycznym modernizmem".