Hannibal Lecter, mój ojciec

Opinie czytelników

Książka zawiera zbiór wczesnych i późniejszych prac Kathy Acker, wraz z wnikliwym wywiadem z Sylvére Lotringer. Jest chwalona za swoją głębię i złożoność, odzwierciedlając unikalny głos i prowokacyjny styl Acker. Jednak niektórzy czytelnicy uznali ją za rozczarowującą ze względu na błędne wyobrażenia o jej treści, oczekując narracji związanej z serią Hannibal Lecter, ale zamiast tego napotykając wymagający i niekonwencjonalny materiał.

⬤ Wywiad z Sylvére Lotringer jest wnikliwy i pomaga zrozumieć pracę Ackera.
⬤ Kolekcja zawiera znaczące wczesne utwory i demonstruje unikalny styl Ackera.
⬤ Książka jest opisywana jako mająca głęboki wpływ, który rezonuje z czytelnikami, stanowiąc wyzwanie i prowokując do myślenia.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali książkę za zagmatwaną i odstręczającą, niespełniającą ich oczekiwań.
⬤ Czytelnik, który oczekiwał bardziej narracyjnej historii, określił ją jako „profanacyjny bełkot”.
⬤ Styl Acker nie jest dla każdego, szczególnie dla tych, którzy łatwo się obrażają.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Hannibal Lecter, My Father

Zawartość książki:

Zbiór wczesnych i nie tak wczesnych prac mistrzyni tworzenia beletrystyki na poziomie jelit.

Możesz powiedzieć, że piszę historie z seksem i przemocą, a zatem moje pisanie nie jest warte rozważenia, ponieważ używa treści, a tym bardziej dużej ilości treści. Cóż, powiem ci to: "Kłująca raso, która nie wiesz nic poza tym, jak zjeść swoje serca z zazdrości, nie jesz pizdy"... Zredagowana przez Sylvere Lotringer i opublikowana w 1991 roku, ta poręczna, kieszonkowa kolekcja wczesnych i nie tak wczesnych prac mistrzyni tworzenia beletrystyki na poziomie jelit, Hannibal Lecter, My Father, gromadzi surowe, błyskotliwe, emocjonalne i mózgowe teksty Ackera z lat siedemdziesiątych, w tym samodzielnie publikowane ziny pisane pod pseudonimem The Black Tarantula. Tom zawiera między innymi pełny tekst opery Ackera, The Birth of the Poet, wyprodukowanej w Brooklyn Academy of Music w 1985 roku, Algieria, 1979 i fragmenty Politics, napisane w wieku 21 lat. Zawiera również najdłuższy i ostateczny wywiad, jakiego Acker kiedykolwiek udzieliła w ciągu dwóch lat: rozmowna, intrygująca i rozkosznie autoironiczna rozmowa z redaktorką Semiotext(e) Sylvere Lotringer - która sama w sobie jest wystarczająco trippy, ponieważ Lotringer, oprócz tego, że jest prawdziwą osobą, pojawiła się jako postać w fikcji Acker.

I wreszcie, co nie mniej ważne, pełny zapis decyzji podjętej przez zachodnioniemiecki Federalny Urząd Kontroli Publikacji Szkodliwych dla Nieletnich, w której twórczość Acker została uznana za "nie tylko zagrażającą młodzieży, ale także niebezpieczną dla dorosłych", a następnie zakazana. Acker jest typem pisarki, którą powinno się przeczytać w wieku 16 lat, aby móc spędzić resztę życia próbując ją rozgryźć.

Wprawia w zakłopotanie, irytuje, wprawia w zakłopotanie, a potem nagle wydaje się, że pisarstwo jest w twoim krwiobiegu, jak jakiś łagodny wirus. Zdecydowanie nie jest dla osób, które łatwo urazić - ale są w życiu gorsze rzeczy niż bycie obrażonym. Takie jak rzeczy, o których pisze Acker...