Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.
Oryginalny tytuł:
Passover Haggadah: Metro Messianic Haggadah
Zawartość książki:
Judaizm jest religią i kulturą opartą na pamięci. Od jednego święta do drugiego Żydzi przypominają sobie o tym, co sprowadziło ich do ziemi Izraela po tak wielu latach i jak przetrwali w całej swojej historii. Pascha to dzień całkowicie poświęcony pamięci, a także posłuszeństwu nakazowi czczenia Paschy.
Pascha, uważana za klejnot koronny judaizmu, jest pierwszym z trzech wielkich dorocznych świąt obchodzonych w dniach od 14 do 21 Nisan, podczas których wszyscy Żydzi musieli zgromadzić się w Jerozolimie. Ponieważ jest to pierwsze święto Nowego Roku Duchowego, jest ono nazywane Klejnotem Koronującym, ponieważ obchodzony jest cały rok duchowy.
Pascha po raz pierwszy stała się znana dzięki kilku odrębnym fragmentom odnoszącym się do Paschy w Księdze Wyjścia i Powtórzonego Prawa. Wspomniano o jej pierwotnym zamiarze, przaśnym chlebie i uświęconym pierworodnym, a także baranku paschalnym. W Księdze Wyjścia 23:14-19 widzimy baranka paschalnego jako „Moją ofiarę i święto zwane »przaśnym chlebem«”. Odkupienie pierworodnych jest również zauważone w 24:18-20; Wj 8:8.
Następnie w Księdze Powtórzonego Prawa 26:1-8 podano polecenie obchodzenia Paschy w Jerozolimie. W Księdze Wyjścia 5:1: „A potem Mojżesz i Aaron poszli i powiedzieli faraonowi: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził dla mnie święto na pustyni”.
To historyczne wydarzenie było tak ważne, że Jeszua wybrał Paschę, aby nakreślić przebieg wydarzeń, które miały nastąpić w ostatnich dniach Jego służby. Innymi słowy: Pascha stanowiła z góry ustalone ramy Jego ostatnich dni.
Uroczysty posiłek stał się znany jako „seder”, a cały wieczór obraca się wokół opowiadania historii wyjścia narodu żydowskiego z Egiptu. Cała ceremonia rozwija się jak akty w sztuce teatralnej. Wypełniona dramatyzmem, zachęca do uczestnictwa i nauki dla wszystkich grup wiekowych.
Przygotowanie do Paschy w czasach Izraelitów w Egipcie wymagało, aby każde żydowskie gospodarstwo domowe upiekło baranka, który musiał być pieczony w całości. * Napisano, że dwa tysiące lat temu na polach otaczających Jerozolimę było tak wiele jagniąt na Paschę, że pola wyglądały na czysto białe.
Zwracano szczególną uwagę, aby żadna kość baranka ofiarnego nie została złamana. Jedna z nazw Paschy, PESACH, oznacza „utykanie”, co pochodzi od utykania baranka, gdy utykał tuż przed zabiciem. Zwierzę zostało związane i zranione przed zabiciem. Następnie baranek miał być zjedzony w całości tej samej nocy z gorzkimi ziołami. Jakakolwiek pozostała część miała zostać spalona. Następnie krwią ofiary należało pokropić odrzwia.
Zebranie się razem w tym czasie z tą Hagadą Paschalną zaangażuje wszystkie grupy wiekowe w czas obserwacji i bogactwa. Zarówno Żydzi, jak i poganie doświadczą jedności i piękna Paschy.
