Habeas Viscus: Rasistowskie asamblaże, biopolityka i czarne feministyczne teorie człowieka

Opinie czytelników

Habeas Viscus autorstwa Weheliye skutecznie angażuje zachodnich filozofów, takich jak Agamben i Foucault, podkreślając ich brak uwzględnienia rasy i człowieczeństwa przez pryzmat czarnych myślicieli. Książka zachęca do dyskusji na temat tożsamości i koncepcji „człowieka”, co czyni ją znaczącym wkładem w filozofię i krytyczne studia nad rasą.

Książka jest chwalona za to, że jest wyjątkowym wprowadzeniem do teorii i myślicielek czarnych feministek, zawierającym wnikliwe analizy głównych teoretyczek. Jest uważana za fachowo napisaną i skłania do ważnych dyskusji na temat rasy i filozofii. Wielu recenzentów podkreśla jej przystępność i potrzebę szerokiego zaangażowania w odpowiednie dziedziny akademickie.

Niektórzy czytelnicy zauważają, że tekst może być gęsty w niektórych obszarach, co może stanowić wyzwanie dla niektórych. Jedna z recenzji sugeruje, że konkretni odbiorcy (paranoicy i ateiści) mogą znaleźć w niej szczególny oddźwięk, co sugeruje, że może ona nie być dla wszystkich.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Habeas Viscus: Racializing Assemblages, Biopolitics, and Black Feminist Theories of the Human

Zawartość książki:

Habeas Viscus skupia uwagę na kluczowym znaczeniu rasy dla pojęcia człowieka. Alexander G.

Weheliye rozwija teorię „rasizujących zespołów”, traktując rasę jako zbiór procesów społeczno-politycznych, które dyscyplinują ludzkość na pełnoprawnych ludzi, nie-pełnych ludzi i nie-ludzi. Dyscyplinowanie to, choć samo w sobie nie jest biologiczne, często zależy od zakotwiczenia hierarchii politycznych w ludzkim ciele. Praca czarnoskórych feministek Hortense Spillers i Sylvii Wynter jest kluczowa dla argumentacji Weheliye.

Szczególnie istotny jest ich wkład w intelektualny projekt czarnych studiów nad rasizacją i kategorią człowieka w zachodniej nowoczesności. Wynter i Spillers przedstawiają czarne studia jako próbę zakłócenia rządzącej koncepcji człowieczeństwa jako synonimu białego, zachodniego człowieka.

Weheliye przedstawia czarne feministyczne teorie nowoczesnego człowieczeństwa jako użyteczną korektę „dyskursu nagiego życia i biopolityki”, którego przykładem są prace Giorgio Agambena i Michela Foucaulta, które, jak twierdzi Weheliye, znacznie nie doceniają konceptualnego i politycznego znaczenia rasy w konstrukcjach człowieka. Habeas Viscus ujawnia pilną potrzebę uczynienia spostrzeżeń czarnych studiów i czarnego feminizmu podstawą badań nad współczesną ludzkością.