Grzeczność u Szekspira: Zastosowanie teorii grzeczności Browna i Levinsona do komedii Szekspira

Oryginalny tytuł:

Politeness in Shakespeare: Applying Brown and Levinsons politeness theory to Shakespeare's comedies

Zawartość książki:

Penelope Brown i Stephen Levinson zaproponowali, że władza (P), dystans (D) i stopień skrajności (R) aktu grożenia twarzą są uniwersalnymi wyznacznikami poziomów grzeczności w dyskursie diadycznym. Twierdzenie to jest tutaj testowane w odniesieniu do użycia przez Szekspira wczesnonowożytnego języka angielskiego w komediach Wiele hałasu o nic, Miarka za miarkę, Poskromienie złośnicy i Dwunasta noc. Komedie zostały wykorzystane, ponieważ: (1) teksty dramatyczne dostarczają najlepszych informacji na temat mowy potocznej tego okresu.

(2) psychologiczne solilokwia w komediach zapewniają dostęp do życia wewnętrznego, który jest niezbędny do właściwego przetestowania teorii grzeczności.

I (3) komedie reprezentują pełen zakres społeczeństwa w okresie o dużym znaczeniu dla teorii grzeczności. Cztery sztuki są systematycznie przeszukiwane pod kątem par minimalnie kontrastujących diad, w których wymiarami kontrastu są władza (P), odległość (D) i wewnętrzna skrajność (R). Za każdym razem, gdy taka para zostanie znaleziona, dwie wypowiedzi są oceniane pod kątem uprzejmości i przewidywania z teorii, która z nich powinna być bardziej uprzejma. Wyniki dla P i R są zgodne z przewidywaniami teorii, ale wyniki dla D nie są. Dwa składniki D, interaktywna bliskość i afekt, nie są ściśle powiązane w sztukach teatralnych. Afekt silnie wpływa na uprzejmość (zwiększona sympatia zwiększa uprzejmość, a zmniejszona sympatia zmniejsza uprzejmość)

Interaktywna bliskość ma niewielki lub żaden wpływ na grzeczność. Zilustrowano wykorzystanie grzeczności do nakreślenia charakteru postaci w komediach.