Gry, w które grają ludzie

Opinie czytelników

Książka została dobrze przyjęta ze względu na wnikliwą eksplorację skrzyżowania sportu i religii. Oferuje dogłębny kontekst historyczny i socjologiczny, przemawiając zarówno do entuzjastów, jak i osób nowych w temacie. Niektórzy czytelnicy uważają jednak, że kompleksowy charakter analizy może prowadzić do nieco rozproszonego skupienia.

⬤ Dobrze napisana z głębszym przesłaniem
⬤ wnikliwa dla zrozumienia relacji między sportem a religią
⬤ pouczająca zarówno dla nowicjuszy, jak i osób zaznajomionych z tematem
⬤ prezentuje wyrafinowaną i przekonującą analizę.

Czasami tekst może być zbyt wyczerpujący, co prowadzi do rozproszonej narracji, która może przytłoczyć niektórych czytelników.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Games People Play

Zawartość książki:

W książce The Games People Play Robert Ellis konstruuje teologię wokół globalnego zjawiska kulturowego, jakim jest współczesny sport, zwracając szczególną uwagę na jego brytyjskie i amerykańskie przejawy.

Wykorzystując narrację historyczną i analizę społeczną do debaty na temat sportu jako religii, Ellis pokazuje, że można powiedzieć, iż współczesny sport przejął niektóre funkcje wcześniej przypisywane zorganizowanej religii. Poprzez refleksję biblijną i teologiczną przedstawia praktyczną teologię atrakcyjności i wartości sportu, ze szczególnym uwzględnieniem teologicznej koncepcji transcendencji.

Opiera się przy tym na oryginalnych badaniach empirycznych przeprowadzonych z uczestnikami i widzami sportu. The Games People Play porusza kwestie często uważane za problematyczne w teologicznych dyskusjach o sporcie, takie jak płeć, rasa, konsumpcjonizm i rola współczesnych mediów, a także problemy związane z nadmierną rywalizacją i substancjami zwiększającymi wydajność. Jak wyjaśnia Ellis, dziennikarze sportowi często używają języka religijnego w relacjonowaniu wydarzeń sportowych.

Zbawienie pojawia się w wielu nagłówkach, a mówienie o momentach odkupienia nie jest rzadkością. Być może, gdzieś poza banalną hiperbolą, jest w tym wszystkim jakaś teologiczna prawda.