Granice jako infrastruktura: Technopolityka kontroli granicznej

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Borders as Infrastructure: The Technopolitics of Border Control

Zawartość książki:

Badanie granic jako ruchomych jednostek, które wpływają na nasze pojęcia terytorium, władzy, suwerenności i jurysdykcji.

W Granicach jako infrastrukturze Huub Dijstelbloem przenosi studia nad nauką i technologią, a także filozofię technologii, do badania granic i międzynarodowej mobilności ludzi. Przyjmując granice Europy za punkt wyjścia, pokazuje, w jaki sposób granice mogą się przekształcać i mnożyć oraz w jaki sposób mogą oznaczać konflikty o porządek międzynarodowy. Twierdzi on, że granice same w sobie są ruchomymi bytami, a wraz z nimi przemieszczają się nasze pojęcia terytorium, władzy, suwerenności i jurysdykcji. Filozofie Bruno Latoura i Petera Sloterdijka stanowią ramy dla dyskusji Dijstelbloema na temat materialnej i morfologicznej natury granic i polityki granicznej.

Dijstelbloem oferuje szczegółowe badania empiryczne, które koncentrują się na tak zwanym kryzysie migracyjnym z lat 2014-2016 na greckich wyspach Morza Egejskiego Chios i Lesbos; europejskim systemie nadzoru Eurosur; patrolach granicznych na morzu; powstaniu hotspotów i „granic humanitarnych”; technopolityce kontroli granicznej na międzynarodowym lotnisku Schiphol; oraz kontrinwigilacji prowadzonej przez organizacje pozarządowe, aktywistów i artystów, którzy badają przemoc na granicach infrastrukturalnych. Dijstelbloem bada technologie wykorzystywane w kontroli granicznej, w tym kamery, bazy danych, pobieranie odcisków palców, reprezentacje wizualne, ogrodzenia, mury i instrumenty monitorujące. Granice mogą zmienić miejsca, szlaki i terytoria w „strefy śmierci”. Dijstelbloem konkluduje, że obecne relacje Europy z granicami sprawiają, że granice - i sama Europa - stają się „ekstremalną infrastrukturą” z obsesją na punkcie granic i ograniczeń.