Grand Central Winter

Opinie czytelników

Książka Lee Stringera oferuje mocne i filozoficzne spojrzenie na bezdomność, szczegółowo opisując jego osobiste doświadczenia z uzależnieniem i życiem na ulicy. Narracja zapewnia wgląd w złożoność życia bezdomnych, pokazując zarówno zmagania, jak i historie różnych osób, jednocześnie zastanawiając się nad własną podróżą Stringera w kierunku wyzdrowienia.

Książka jest chwalona za mocny język, wciągającą narrację i prowokujące do myślenia spostrzeżenia na temat uzależnienia i bezdomności. Recenzenci doceniają surową szczerość, humor i filozoficzne refleksje Stringera, prezentujące fascynujący i wciągający styl, który rezonuje z wieloma osobami. Zapewnia świeżą perspektywę, która rzuca wyzwanie czytelnikom, aby postrzegali osoby bezdomne jako złożone i wieloaspektowe.

Niektórzy recenzenci zauważyli, że narracja może być chaotyczna, pozbawiona spójności i głębi w niektórych obszarach, przez co wydaje się pośpieszna lub niedopracowana. Inni wyrazili chęć uzyskania większej ilości szczegółów na temat procesu powrotu Stringera do zdrowia i wyzwań stojących przed osobami bezdomnymi. Pamiętnikarski styl książki może nie zadowolić tych, którzy szukają kompleksowego komentarza społecznego na temat bezdomności.

(na podstawie 36 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Książka wyróżniona przez New York Times

Niezależnie od tego, czy Lee Stringer opisuje „Boży zakątek”, jak nazywa 42 Ulicę, czy też swoją przyjaciółkę Suzy, prostytutkę i „przeterminowaną turystkę”, której niemowlęciem czasami się opiekuje, czy też opowiada o swoich doświadczeniach w Street News, gdzie zaczął sprzedawać gazetę za żywą pensję, a następnie pisał artykuły i przez pewien czas pełnił funkcję starszego redaktora, Niezależnie od tego, czy chodzi o jego przygody w niesławnym nowojorskim więzieniu Tombs, czy wykonywanie prac społecznych, czy spanie w tunelach pod Grand Central Station w nocy i zbieranie puszek w ciągu dnia, jest to książka bogata w małe akty dobroci, humoru, a nawet heroizmu obok oczekiwanej przemocy i desperacji życia na ulicy. Jak pisze Stringer, „pośród »kostiumowego« blasku klejnotów zawsze znajdzie się miejsce na jeszcze jeden nieoszlifowany diament”.

Dwa wydarzenia wznoszą się nad Grand Central Winter niczym wartownicy: Odkrycie cracku przez Stringera i złapanie przez niego pisarskiego bakcyla. Pomiędzy tymi dwoma bardzo różnymi, ale dziwnie podobnymi zajęciami, życie Lee w latach 80-tych samo się rozwijało i przybrało kształt odysei, epickiej walki o odnalezienie sensu i szczęścia w jałowych czasach. Ostatecznie pokonał pierwszy nałóg z pomocą programu terapeutycznego. Drugie uzależnienie, pisanie, wciąż go trzyma.

Jednym z wielu osiągnięć tej książki jest to, że Stringer jest w stanie przekazać coś z witalności i złożoności życia w upadku. Czytelnik odchodzi od niej nucąc jej melodię, która jest bardziej mądra niż rozpaczliwa, mniej o wstydzie, który odczuwamy, gdy konfrontujemy się z obrazem tych, którzy mają mniej szczęścia, a bardziej o radości, którą odczuwamy, gdy doświadczamy naszego wspólnego człowieczeństwa.