Gone Girls, 1684-1901: Flights of Feminist Resistance in the Eighteenth- And Nineteenth-Century British Novel
W książce Gone Girls, 1684-1901 Nora Gilbert argumentuje, że uporczywy motyw kobiecych postaci uciekających z jakiejś iteracji "domu" odegrał znacznie bardziej wpływową rolę w historii zarówno powstania powieści, jak i powstania nowoczesnego feminizmu, niż uznawały to wcześniejsze relacje.
O ile bowiem osiemnasto- i dziewiętnastowieczna powieść brytyjska mogła pracować nad ustanowieniem prywatnej, średniej klasy, sfery domowej jako prawowitego (i jedynego) miejsca kobiecego autorytetu w sposób opisany przez wcześniejszych krytyków, to także nieustannie pokazywała swoim czytelnikom postacie kobiece, które odmawiały kupna takiego programu - odmowy, które uderzająco często skutkowały fizycznymi ucieczkami tych postaci z domu. Stały nurt kobiecej ucieczki przepływający przez tę literaturę służy jako potężny kontrapunkt dla ideałów kobiecej skromności i szczęśliwego prowadzenia domu, które oficjalnie miały być popierane, i podważa niektóre z najbardziej akceptowanych założeń powieściopisarstwa.
Podobnie jak ruch #MeToo wykorzystał narzędzie powtarzającego się, zagregowanego opowiadania historii, aby przeciwstawić się współczesnej kulturze gwałtu, Gone Girls, 1684-1901 identyfikuje i wzmacnia powtarzający się wątek osiemnasto- i dziewiętnastowiecznego brytyjskiego opowiadania historii, który służył zarówno podkreśleniu powszechności niesprawiedliwości ze względu na płeć w tym okresie, jak i narracji potencjalnych sposobów i środków dla czytelników stojących w obliczu takiej niesprawiedliwości, aby zbuntować się, oprzeć się i wydostać.
