Godspeed - pamiętnik

Opinie czytelników

Recenzje autobiografii Casey Legler odzwierciedlają mieszankę podziwu dla jej żywego i mocnego pisania oraz krytyki chaotycznego stylu narracji. Książka opisywana jest jako surowa, emocjonalna podróż przez życie autorki jako pływaczki oraz jej zmagania ze zdrowiem psychicznym i uzależnieniem.

Czytelnicy chwalą książkę za jej piękną, poetycką prozę, surową emocjonalną głębię i umiejętność sprawienia, by czytelnik poczuł się tak, jakby znajdował się w umyśle autorki. Wielu uznało ją za łamiącą serce, a jednocześnie podnoszącą na duchu, wystarczająco wciągającą, by skończyć ją w krótkim czasie i wartą ponownego przeczytania.

Niektórzy recenzenci zwrócili uwagę, że chaotyczny i niezręczny styl prozy może być mylący i trudny do zaangażowania, szczególnie gdy odzwierciedla zmagania psychiczne autora. To oderwanie może czasami utrudniać czytelnikom połączenie się z narracją.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Godspeed - a memoir

Zawartość książki:

„Pływam dla każdej okazji, by się zmarnować - po każdym spotkaniu, każdym weekendzie, każdej podróży. To jest to, na co czekam z niecierpliwością i o czym nikomu nie mówię: pieczenie w gardle, moja dusza zwinięta w płucach, najostrzejszy ból na całym ciele - chwyta i rozciąga się, znów staje się żywy i jest jedyną rzeczą, która ma sens”. '

W wieku piętnastu lat Casey Legler jest już jedną z najszybszych pływaczek na świecie. Jest również alkoholiczką, odizolowaną od swojej rodziny i niezdolną do tworzenia trwałych więzi z otaczającymi ją ludźmi.

Zmuszona do rywalizacji na najwyższym poziomie, wysyłana daleko od domu, by trenować z najlepszymi trenerami i zespołami, czuje się coraz bardziej samotna i wyobcowana, prowadząc życie w tanich hotelach i na skórze zniszczonej chlorem, anonimowych spotkaniach seksualnych i eskalacji zażywania narkotyków. Nawet w momencie, który powinien być momentem triumfu - startując w wieku dziewiętnastu lat na Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku - jest outsiderem, który patrzy na nią z zewnątrz, kupując narkotyki dla olimpijczyków, których prawie nie zna, i przegrywając swój wyścig po ustanowieniu nowego rekordu świata w eliminacjach.

Po latach odrętwiającego szkolenia we Francji i Stanach Zjednoczonych Casey nie widzi wyjścia ze złowrogiej samotności, która w niej puchła i ropiała. Jednak w cudowny sposób, gdy jest już prawie za późno, odkrywa w sobie małe światło i wyczuwa punkt spokoju w wirze swojego życia.

W przejmującej, sugestywnej, trzewnej prozie Casey nadaje język samotności w tej zaskakującej historii o przetrwaniu, oporze i żarze, który wciąż płonie, gdy wszystko inne w nas ciemnieje.