Globalny kapitalizm i kryzys demokracji

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Global Capitalism and the Crisis of Democracy

Zawartość książki:

Demokracja przeżywa kryzys, od ulic Ferguson po walkę w Grecji. Na całym świecie miliony ludzi cierpią z powodu neoliberalizmu i oszczędności, ale nie są w stanie zmusić swoich rządów do zajęcia się ich potrzebami.

Zasadniczo demokracja dotyczy relacji między państwem, rynkami i społeczeństwem obywatelskim. Próby sztucznego tłumienia funkcji którejkolwiek z tych instytucji skutkują problemami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi, które prowadzą do nierozwiązywalnych sprzeczności i ostatecznej porażki. Niniejsza książka podejmuje się zbadania demokracji kapitalistycznej, globalizacji i pojawienia się ponadnarodowej klasy kapitalistycznej potrzebnej do opracowania strategii wdrażania demokracji poza jej obecnym impasem.

Wczesny kapitalizm zawierał sprzeczność między prawami własności a demokracją ludową.

Podczas rewolucji amerykańskiej i francuskiej doszło do sojuszu między klasą kapitalistyczną, rolnikami, rzemieślnikami i robotnikami. Demokracja była kompromisem klasowym, opartym na równowadze politycznej między masami a nową elitą rządzącą.

To napięcie zapoczątkowało ciągły konflikt o prawa demokratyczne. Gdy ponadnarodowa klasa kapitalistów połączyła się w hegemoniczny blok, ich projekt polegał na przeprojektowaniu państwa narodowego, aby służyło globalnym rynkom i tłumiło demokratyczny wkład społeczeństwa obywatelskiego. Doprowadziło to do narastającego kryzysu społecznego, którego globalny kapitalizm nie jest w stanie rozwiązać.

Socjalizm pojawił się jako alternatywa dla kapitalizmu, obiecując równość ekonomiczną i sprawiedliwość społeczną. Jednak system sowiecki scentralizował władzę w państwie, tłumiąc zarówno społeczeństwo obywatelskie, jak i rynek. Stworzyło to fundamentalne sprzeczności gospodarcze i społeczne.

Ostatecznie niepowodzenie wewnętrznej transformacji doprowadziło do upadku. Jeśli chodzi o anarchizm, jego teoria ignoruje rolę państwa i odrzuca rynek, tworząc ograniczoną ideologię zmian społecznych, która nie tworzy realnej alternatywy.

Następca systemu musi rozpoznać relacje między państwem, rynkami i społeczeństwem obywatelskim, starając się zrównoważyć naturalnie występujące sprzeczności poprzez praktykę i odnowę instytucji demokratycznych. Konflikty nie są oznaką dysfunkcyjnego społeczeństwa, ale żywego, elastycznego i otwartego społeczeństwa. Kluczem jest uznanie demokracji horyzontalnej za strukturę rozwiązywania konfliktów.

Własność pracownicza i spółdzielnie mogą być pierwszym krokiem w budowaniu takiego społeczeństwa, obok zrównoważonej ekonomii, demokracji protagonistycznej i rządowego finansowania publicznego.