Ocena:
Książka krytykuje podejście Rezerwy Federalnej do pomiaru podaży pieniądza za pomocą agregatu sumy prostej, argumentując, że metoda ta jest zasadniczo wadliwa. Opowiada się za metodą Divisia Aggregate, która uwzględnia różne stopnie płynności aktywów pieniężnych. Barnett, autor, zapewnia dobrze zorganizowaną narrację, która łączy kontekst historyczny z matematycznym rygorem, dzięki czemu złożone statystyki są dostępne dla ogółu odbiorców, a jednocześnie atrakcyjne dla bardziej zaawansowanych czytelników.
Zalety:⬤ Książka oferuje przekonującą krytykę środków monetarnych Rezerwy Federalnej i proponuje dokładniejszą alternatywę.
⬤ Skutecznie rozkłada złożone koncepcje statystyczne, czyniąc je przystępnymi dla osób bez silnego zaplecza w statystyce lub ekonomii.
⬤ Wciągający styl pisania z ciekawymi anegdotami i historiami związanymi z polityką pieniężną.
⬤ Otrzymuje pozytywne oceny od niektórych czytelników za przydatność w badaniach i jasną ekspozycję.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że autor nadmiernie odwołuje się do siebie, co prowadzi do nudnej lektury.
⬤ Książka może wkraczać w obszary techniczne, które mogą stanowić wyzwanie dla osób niezainteresowanych dogłębnymi dyskusjami matematycznymi.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Getting It Wrong: How Faulty Monetary Statistics Undermine the Fed, the Financial System, and the Economy
Jeden z czołowych ekonomistów twierdzi, że niedawny kryzys finansowy nie był spowodowany porażką ekonomii głównego nurtu, ale skorumpowanymi danymi monetarnymi skonstruowanymi bez odniesienia do ekonomii.
Winą za ostatni kryzys finansowy i następującą po nim recesję powszechnie obarcza się wszystkich, od firm z Wall Street po indywidualnych właścicieli domów. Powszechnie argumentowano, że kryzys i recesja były spowodowane "chciwością" i porażką ekonomii głównego nurtu. W książce "Getting It Wrong" czołowy ekonomista William Barnett argumentuje natomiast, że w zbyt małym stopniu wykorzystano odpowiednią wiedzę ekonomiczną, zwłaszcza z literatury dotyczącej pomiarów ekonomicznych. Barnett twierdzi, że w miarę jak instrumenty finansowe stawały się coraz bardziej złożone, proste formuły agregacji monetarnej stosowane przez banki centralne, w tym Rezerwę Federalną Stanów Zjednoczonych, stały się przestarzałe. Zamiast tego potrzebny był znaczny wzrost publicznej dostępności najlepszych danych. Gospodarstwa domowe, firmy i rządy, pozbawione wymaganych informacji, nieprawidłowo oceniały ryzyko systemowe i znacznie zwiększyły swoją dźwignię finansową i podejmowanie ryzyka. Barnett argumentuje, że lepsze dane finansowe mogły zasygnalizować błędne postrzeganie i zapobiec błędnym ocenom ryzyka systemowego.
Gdy bank centralny nie ma dostępu do obszernych informacji na temat najlepszych praktyk, zwiększona regulacja może ograniczyć negatywne konsekwencje niedoinformowanych decyzji. Zamiast tego nastąpiła deregulacja. W rezultacie, jak twierdzi Barnett, doszło do najgorszej toksycznej mieszanki: rosnącej złożoności instrumentów finansowych, nieadekwatnych i niskiej jakości danych oraz malejących regulacji.
Po przystępnej narracji o głębokich przyczynach kryzysu i długiej historii błędów prywatnych i publicznych, Barnett dostarcza załączniki techniczne, zawierające analizę matematyczną wspierającą jego argumenty.
