Getting a Grip: O moim ciele, umyśle i jaźni

Opinie czytelników

Autobiografia Moniki Seles oferuje dogłębne spojrzenie na jej życie jako tenisistki i jej osobiste zmagania, szczególnie skupiając się na jej walce z objadaniem się po traumatycznym incydencie pchnięcia nożem. Książka zapewnia wgląd w jej dzieciństwo, karierę i presję związaną z byciem zawodowym sportowcem, jednocześnie podkreślając jej bliskie relacje i rozwój osobisty. Książka spodoba się przede wszystkim fanom tenisa i osobom zainteresowanym jej psychologiczną podróżą, choć niektórzy czytelnicy mogą uznać ją za zbyt skoncentrowaną na jej zmaganiach, a nie na osiągnięciach sportowych.

Książka jest bardzo wciągająca, dobrze napisana i emocjonalnie rezonująca, zapewniając inspirujący opis życia i zmagań Seles. Czytelnicy doceniają jej szczerość, wgląd w świat tenisa i jej podróż do zdrowia. Książka oferuje unikalne spojrzenie na presję związaną z zawodowym sportem i podkreśla tematy odporności i rozwoju osobistego.

Niektórzy czytelnicy uważali, że w książce zabrakło szczegółowej eksploracji jej wcześniejszej kariery tenisowej, skupiając się bardziej na jej osobistych zmaganiach. Może to być powtarzalne w odniesieniu do jej walki z objadaniem się, a ci, którzy szukają czysto sportowej biografii, mogą być rozczarowani. Kilku recenzentów wspomniało również, że mimo podnoszących na duchu momentów, książka może być dość przygnębiająca.

(na podstawie 93 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Getting a Grip: On My Body, My Mind, My Self

Zawartość książki:

Ten bestseller New York Timesa w twardej oprawie to niezwykła podróż przez sławę, tragedię, samopoznanie i triumf.

Getting a Grip to kronika wczesnych sukcesów Moniki Seles na tenisowym torze, gdzie w wieku szesnastu lat została najmłodszą zwyciężczynią w historii French Open. Przez trzy lata dominowała na kortach, zdawała się być nie do zatrzymania, dopóki obłąkany fan Steffi Graf nie wbił jej noża w plecy podczas meczu w Hamburgu i nie wywrócił jej życia do góry nogami. Jej obrażenia zagoiły się, ale uraz emocjonalny był głęboki. Spędziła ponad dwa lata w odosobnieniu od mediów i świata tenisa, próbując zwalczyć mgłę rozpaczy, dopóki nie kontynuowała walki z samą sobą - brutalne sześciogodzinne treningi były sabotowane przez potajemne nocne napady - i była atakowana krytyką swojej wagi ze strony trenerów i, najbardziej brutalnie, prasy.

Po bolesnej kontuzji, która zmusiła ją do wzięcia wolnego od tenisa w 2003 roku, Seles wyruszyła w swoją własną podróż. Gdy odkryła bolesne powody emocjonalne, które były przyczyną jej objadania się, w końcu odnalazła spokój i równowagę, których szukała. Determinacja, niesamowity talent i wzruszająca wrażliwość Seles sprawiają, że jej historia jest naprawdę inspirująca.