Geografia historyczna, giscience i analiza tekstu: Krajobrazy czasu i miejsca

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Historical Geography, Giscience and Textual Analysis: Landscapes of Time and Place

Zawartość książki:

Książka ta ilustruje, w jaki sposób literatura, historia i analiza geograficzna wzajemnie się uzupełniają i wzbogacają. Globus Hun-Lenox, skonstruowany w 1510 roku, zawiera łacińską frazę „Hic sunt dracones” („Tu są smoki”), ostrzegającą żeglarzy przed niebezpieczeństwami dryfowania po niezbadanych wodach. Prawie pół tysiąclecia wcześniej, praktyka „pisania o ziemi” (geographia) wyłoniła się z krużganków wielkiej biblioteki w Aleksandrii, jako dyscyplina łącząca bliźniacze dążenia Strabo do poetyckiego opisywania miejsc i Herodota do kronikowania wydarzeń i kultur. Eratostenes, bibliotekarz w Aleksandrii, i matematyk Ptolemeusz wykorzystali geometrię jako kolejny język, w którym uprawiali „pismo ziemi”. Z tego starożytnego, wschodniośródziemnomorskiego źródła, strumienie percepcji literackiej, zapisów historycznych i analizy geograficznej (fenomenologicznej i euklidesowej) znalazły konfluencję. Celem tego zbioru jest odzyskanie takich środków i poszukiwanie źródła tak bogatych wód, poprzez badanie relacji między geografią historyczną, nauką o informacji geograficznej (GIS) / geonauką i analizą tekstową.

Książka omawia i ilustruje aktualne studia przypadków, trendy i dyskursy w sferze europejskiej, amerykańskiej i azjatyckiej, gdzie geografia historyczna jest praktykowana w połączeniu z ludzkimi i fizycznymi zastosowaniami GIS (i szerszymi naukami geologicznymi) oraz analizą tekstu - szeroko rozumianego jako archiwalny, literacki, historyczny, kulturowy, klimatyczny, naukowy, cyfrowy, filmowy i medialny.

Czas jako koncepcja wieloskalowa (ponownie, szeroko rozumiana) jest osią, wokół której obracają się interdyscyplinarne wkłady do tego tomu. W The Landscape of Time (2002) historyk John Lewis Gaddis stwierdza: „Co by było, gdybyśmy myśleli o historii jako o pewnego rodzaju mapowaniu?”. „Łączy on starożytną praktykę tworzenia map z trzyczęściową koncepcją czasu (przeszłość, teraźniejszość i przyszłość). Gaddis przedstawia praktyki kartografii i narracji historycznej jako próby zarządzania nieskończenie złożonymi tematami poprzez narzucanie abstrakcyjnych siatek w celu kadrowania badanych zjawisk - długości i szerokości geograficznej w celu kadrowania krajobrazów oraz zachodnich i orientalnych skal czasowych w celu kadrowania krajobrazów czasowych. Gaddis twierdzi, że jeśli przeszłość jest krajobrazem, a historia jest sposobem, w jaki ją reprezentujemy, to wynika z tego, że rozpoznawanie wzorców stanowi podstawową formę ludzkiej percepcji, którą można analizować empirycznie, statystycznie i fenomenologicznie. Z kolei niniejszy tom dowodzi, że narracje literackie, historyczne, kartograficzne, naukowe, matematyczne i kontrfaktyczne tworzą własne przestrzenno-czasowe ramy odniesienia. Konfluencje między tym, co poetyckie i pozytywistyczne; tym, co empiryczne i impresjonistyczne; tym, co epickie i epizodyczne; oraz tym, co chronologiczne i chorologiczne, można zidentyfikować i zbadać poprzez integrację praktyk z zakresu geografii historycznej, GIScience / geonauki i analizy tekstowej.

W rezultacie pojawiają się nowe spostrzeżenia i spostrzeżenia, ułatwiające dalsze ścieżki badań na niezbadanych wodach. Różne sposoby, w jakie perspektywy geograficzne, historyczne i tekstowe są hermeneutycznie splecione w tym tomie, oświetlają różne metody, za pomocą których można badać terrae incognitaes wiedzy poza brzegami własnych odrębnych wysp dyscyplinarnych.