Gdzie zakręca przestrzeń

Opinie czytelników

Zbiór wierszy „Where Space Bends” autorstwa Anique Sary Taylor jest ceniony za pełną pasji i skomplikowaną eksplorację życia, emocji i otaczającego nas świata. Czytelników przyciągają żywe obrazy, fachowe rzemiosło i głębokie tematy, dzięki czemu jest to głęboko wnikliwa i wpływowa lektura. Wiersze obejmują szereg uczuć i doświadczeń, od złamanego serca po optymizm, i są opisywane zarówno jako uspokajające, jak i prowokujące do myślenia. Unikalny głos Taylor i bogate opisy oferują odświeżającą perspektywę, która rezonuje z wieloma.

Poezja jest głęboko poruszająca, pełna żywych obrazów, emocjonalnej głębi i pięknego języka. Czytelnicy chwalą zdolność autora do uchwycenia niuansów życia, łącząc humor ze złamanym sercem i wnikliwość z artyzmem. Zbiór jest znany z różnorodnych tematów, od osobistych refleksji po uniwersalne doświadczenia, zapewniając bogate doświadczenie czytelnicze, które wywołuje liczne reakcje emocjonalne.

Niektóre wiersze są opisywane jako trudne lub trudne do zinterpretowania, co może nie spodobać się wszystkim czytelnikom. Kilka komentarzy sugeruje, że bogactwo języka może być przytłaczające, wymagając wielokrotnego czytania, aby w pełni je docenić. Jednak ogólnie rzecz biorąc, krytyka jest minimalna w porównaniu z pozytywnymi opiniami.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Where Space Bends

Zawartość książki:

Z warstwową dbałością o dźwięk, obraz, rytm, metaforę, Where Space Bends starannie ociosane wiersze ożywiają historię kobiety, która mieszka sama w urokliwej, wiejskiej górskiej wiosce. W tle i wpleciony jest cień choroby z Lyme.

Książka zaprasza nas do jej wewnętrznych refleksji, do odkrywania cudów w codziennych rytuałach. Wyrywa pnącza, zimuje korzenie w piwnicy tuż przed równonocą, chrupie nasiona słonecznika i odśnieża nowy śnieg, podnosząc kopce na zamarznięte brzegi wyższe niż jej ramiona. Zastanawia się nad cierpliwością stuletniego wiktoriańskiego domu i pyta, czy ci, którzy byli jego właścicielami, kochali go wystarczająco. Samotna z wyboru podczas nietypowo mroźnej zimy, widzi, że starzeje się w pierzastej bieli swoich włosów.

Książka rozwija się w kierunku odkryć, w jaki sposób choroba z Lyme mogła rozwinąć się w coś tak zjadliwego i jakie mogą być tego konsekwencje. Uświadomienie sobie innych światów, które istnieją w nas, prowadzi czytelnika do podekscytowanej radości krętków boreliozy, do ich ekstazy, do tego, jak rozkoszują się naszymi tkankami. Dzieje się tak, gdy kobieta bada naturalne formy leczenia w swoich rozmowach z zniechęcającym ciepłem sauny, jej modlitwami do trucizny piołunu.

Przeplatając się z egzystencjalną depresją, pragnieniem ucieczki przed paraliżującymi śniegami, temperaturami unoszącymi się w pobliżu zera przez tygodnie, kwestionuje skomplikowane powierzchnie trudnych emocji, jakby były one alternatywnym rodzajem bytu.

Tęskniąc za wszechświatem, szuka transformacji w najmniejszych rzeczach. W workach pełnych brudnych groszy pozostawionych przez współlokatora, w bladych maskach nowo narodzonych szopów, w kolcach brzytwy i aksamitnych kieszeniach łusek kasztana. Podziwia jętki, które żyją tylko jeden dzień, ich usta nie mają ruchomych części, a jedynym powodem ich istnienia jest rozmnażanie się. Odważnie przekreśla legalne nazwisko rodowe i wpisuje ołówkiem imię ukochanego przyjaciela w miękkim drewnie, gdy taśmociąg toczy trumnę do pieca krematoryjnego. W jej stracie jest nawet uważność, przywiązanie do szczegółów i poetycka sprawiedliwość.

Z nadrzędną wrażliwością rozumie, że jej dziwna rzeczywistość opiera się na kompendium możliwości myśli, drobnych doznań cielesnych i wirujących energii, które mają dla niej miejsce jednocześnie. Nawet w prostych czasach.

To książka o poszukiwaczce, nawet w obliczu zmieniających się chorób, wierzącej w dar sensu, która zawsze ma nadzieję na przejście. Tętniąca życiem we mgle i wietrze górskich pór roku, zawsze jest świadoma, że znajduje się na rozdrożu.