Fundusz Dobrobytu Górników 1921-1952 - Największa reforma społeczna swoich czasów

Oryginalny tytuł:

Miners' Welfare Fund 1921-1952 - The Greatest Piece of Social Reform of its Time

Zawartość książki:

Fundusz Dobrobytu Górników (Miners' Welfare Fund), powstały w wyniku zidentyfikowania przez Komisję Sankeya zatrważających warunków życia i pracy górników węgla, został utworzony na mocy ustawy o przemyśle wydobywczym z 1920 r. w celu poprawy warunków socjalnych pracowników kopalń.

Zarządzany przez Komitet Opieki Społecznej Górników, był całkowicie zależny od opłaty od tony krajowej produkcji węgla, a od 1926 r. od opłaty za prawa do kopalin. Pomimo niepokojów w przemyśle, światowej ekonomii, ustawodawstwa parlamentarnego, dochodzeń parlamentarnych i konfliktów światowych, Komitet, a od 1939 r.

Komisja, we współpracy z dwudziestoma pięcioma komitetami okręgowymi, wytrwale realizowały swoje statutowe zadania w zakresie rekreacji, opieki społecznej, edukacji górniczej i badań nad bezpieczeństwem w kopalniach. Przy tak rozproszonej geograficznie organizacji i funduszu bez precedensu, zdarzały się błędy i „nieporozumienia”, ale mimo to były wielkie osiągnięcia, w tym Oddział Architektów zdobywający międzynarodowe uznanie za projekty łaźni szybowych oraz Służba Rehabilitacyjna dla rannych górników zdobywająca krajowe uznanie za jakość opieki.

Wraz z przyjęciem ustawy o nacjonalizacji przemysłu węglowego i ustawy o krajowej służbie zdrowia w 1946 r., zasadność istnienia Komisji Opieki Społecznej Górników stała się mniej jasna i w czerwcu 1951 r. podjęto decyzję o jej rozwiązaniu. Ustawa o opiece społecznej górników z 1952 r.

położyła kres funduszowi. W ciągu trzydziestu jeden lat istnienia funduszu przyznano prawie 30 000 000 funtów.