Friedrich Schiller twierdził, że droga do prawdziwej wolności politycznej wiedzie przez piękno.
Stanowisko to, podobnie jak językowy i argumentacyjny styl „listów estetycznych”, wywołało krytykę i sprzeczne interpretacje. Autor interpretuje „listy estetyczne”, biorąc pod uwagę unikalny „filozoficzno-poetycki” styl pisania i myślenia Schillera.
Pokazuje, że myślenie Schillera obejmuje elementy opisowe i nakazowe, realistyczne i idealistyczne, pragmatyczne i utopijne, racjonalno-naukowe i estetyczno-analogiczne. Schillerowski plan „prawdziwej wolności politycznej” staje się widoczny jako „metapolityczna utopia artysty”, która obejmuje i wykracza poza to, co polityczne.