Frances Hodgson Burnett - Biali ludzie

Opinie czytelników

Książka „The White People” autorstwa Frances Hodgson Burnett to mniej znana powieść poruszająca tematy śmiertelności, życia pozagrobowego i spirytyzmu poprzez historię Ysobel, młodej dziewczyny, która widzi duchy. Narracja rozgrywa się na tle szkockich wrzosowisk i jest ceniona za poetycki styl pisania i głęboki oddźwięk emocjonalny. Czytelnicy uważają ją za pocieszającą eksplorację śmierci i relacji poza sferą fizyczną, choć niektórzy krytykują niektóre wydania za niską jakość. Jej staromodny styl i duchowe tematy mogą nie spodobać się każdemu, ale ci, którzy rezonują z jej przesłaniem, często uważają ją za głęboką lekturę.

⬤ Pięknie napisana w eleganckim stylu
⬤ prowokująca do myślenia i pocieszająca eksploracja życia po śmierci
⬤ bogato sugestywna sceneria szkockich wyżyn
⬤ odpowiednia zarówno dla dzieci, jak i dorosłych
⬤ promuje pełne nadziei spojrzenie na śmiertelność
⬤ skarb dla fanów klasycznej literatury.

⬤ Niektóre wydania mają niską jakość prozy
⬤ może być postrzegana jako cienka lub pozbawiona głębi przez niektórych czytelników
⬤ jej staromodny styl może nie spodobać się każdemu
⬤ mieszane opinie na temat atrakcyjności i wiarygodności głównego bohatera.

(na podstawie 21 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Frances Hodgson Burnett - The White People

Zawartość książki:

The White People to nowela angielsko-amerykańskiej autorki bestsellerów Little Lord Fauntleroy i The Secret Garden. Frances Hodgson Burnett dedykuje niniejsze dzieło duszy swojego utraconego syna Lionela.

Biografowie Burnett zgadzają się, że po tej stracie depresja Burnett skłoniła ją do uciekania się do spirytyzmu. Opowiadana w pierwszej osobie historia jest w zasadzie kontemplacją egzystencjalnych pytań, takich jak sens życia i śmierci oraz wiara w życie po śmierci. Akcja The White People rozgrywa się w zamku Muircarrie w odległym, mglistym regionie Szkocji, a narracja przypomina raczej autobiografię opowiadaną przez główną bohaterkę.

Jest ona młodą spadkobierczynią szlacheckiej pary, która właśnie zmarła, pozostawiając ją w zamku wśród służby. Opowiada, jak od czasu do czasu odwiedzają ją krewni z Londynu i opisuje, jak bardzo różni się od innych dzieci w rodzinie.

Odosobniona bohaterka zagłębia się w wizje dotyczące śmierci i woli życia. Pod koniec narracji twierdzi, że wszystkie jej wyobrażenia były tylko fantazją, choć zdaje sobie sprawę ze znaczenia takich medytacji.