Fortune's Fool: Edgar Bronfman, Jr., Warner Music i przemysł w kryzysie

Opinie czytelników

Fortune's Fool autorstwa Freda Goodmana zapewnia kompleksowe spojrzenie na zmiany w branży muzycznej, koncentrując się na podróży Edgara Bronfmana Jr. od spadkobiercy alkoholu do dyrektora generalnego głównych wytwórni płytowych w czasach wstrząsów. Książka jest dobrze zbadana i wciągająca, szczegółowo opisując wyzwania stojące przed branżą muzyczną w poruszaniu się po cyfrowej rewolucji i zachowaniach konsumentów dotyczących konsumpcji muzyki.

⬤ Dobrze napisana i wnikliwa
⬤ szczegółowy opis ewolucji przemysłu muzycznego
⬤ zapewnia obiektywne spojrzenie
⬤ zabawna i łatwa w czytaniu
⬤ obejmuje interesujące postacie z życia
⬤ raport Goodmana jest skrupulatny i wciągający.

⬤ Niektóre fragmenty są długie
⬤ dostrzegalna jednostronność w przedstawianiu branży
⬤ zauważone błędy rzeczowe
⬤ brakuje głębi w tematach takich jak używanie narkotyków wśród kadry kierowniczej
⬤ może nie spodobać się tym, którzy szukają nowych rewelacji poza istniejącą wiedzą branżową.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fortune's Fool: Edgar Bronfman, Jr., Warner Music, and an Industry in Crisis

Zawartość książki:

W 1999 roku, kiedy Napster udostępnił muzykę za darmo online, przemysł muzyczny znalazł się w walce o swoje życie. Dekadę później, najważniejszą i niezrozumianą historią - i tą, która ma największe implikacje zarówno dla miłośników muzyki, jak i firm medialnych - jest to, jak przemysł muzyczny nie zdołał się zmienić. W książce Fortune's Fool Fred Goodman, autor książki The Mansion on the Hill, pokazuje, jak do tego doszło, przedstawiając wyjątkową historię Edgara M. Bronfmana Jr, kontrowersyjnego spadkobiercy Seagram's, który po demontażu rodzinnego imperium i fortuny podjął ryzykowną grę, aby zmienić zarówno branżę muzyczną, jak i własną reputację.

Napster skutecznie zniszczył branżę muzyczną, ponieważ wszystko, co potrafili robić szefowie starych wytwórni, to nagrywać i sprzedawać hity. Kiedy więc Bronfman przejął Warner Music Group w 2004 roku, jego wyzwaniem było stworzenie nowego rodzaju dyrektora wykonawczego.

Goodman znajduje źródło kryzysu w rozwiązaniu dawnej Warner Music Group, genialnego konglomeratu wytwórni Atlantic, Elektra i Warner Bros. Records. Pokazuje, jak Doug Morris, szef Atlantic Records, piął się po szczeblach kariery i przejechał się po bonanzie CD w latach 90., osiągając ogromne zyski korporacyjne i osobiste, zanim został uwikłany w korporacyjną wojnę o wpływy, a także jak wszyscy dyrektorzy Warnera zostali zaskoczeni, gdy AOL / Time-Warner ogłosił w 2003 roku, że nie chce mieć nic wspólnego z przemysłem fonograficznym. Kiedy grupa muzyczna została w końcu sprzedana Bronfmanowi, była duchem samej siebie.

Bronfman zbudował agresywny, usprawniony zespół kierowany przez Lyora Cohena, którego niezłomna ambicja i dyscyplina pomogły zbudować Def Jam Records. Wdrożyli oni szereg śmiałych inicjatyw mających na celu zapewnienie klientom legalnego wyboru muzyki online i przejęli udział w rynku od konkurentów Warnera. Jednak pomimo tych wysiłków liczba nielegalnych pobrań nadal przewyższa liczbę legalnych pobrań o 19-1.

Większość rozmów o nowym świecie muzyki i mediów okazała się pusta; pomimo sukcesu iTunes, nawet szalenie popularne strony, takie jak YouTube i MySpace, nie znalazły sposobu na zarabianie pieniędzy na muzyce. Zamiast tego, Warner i inne wytwórnie muzyczne dywersyfikują i zmuszają młodych artystów do oddawania im części swoich dochodów z tras koncertowych, wydawnictw i merchandisingu. W międzyczasie przeciętny użytkownik pobierający pliki nie jest nawet w stanie wyjść naprzeciw myślącym przyszłościowo muzykom. Za każdym razem, gdy młody zespół znajduje zwolenników dzięki muzycznym stronom internetowym, jest to wyjątkowa historia; nie pojawiła się żadna formuła. Jeśli taka istnieje, Warner jest prawdopodobnie w lepszej pozycji niż ktokolwiek inny, by ją wykorzystać. Ale na koniec dnia, If jest jednym słowem werdyktem w sprawie wielkiego zakładu Bronfmana.