Forever Doo-Wop: Rasa, nostalgia i harmonia wokalna

Opinie czytelników

Książka zawiera zarówno uznanie dla muzyki doo-wop, jak i krytykę dotyczącą nieścisłości faktograficznych.

Świetny punkt wyjścia dla entuzjastów doo-wop; przyjemna i wciągająca narracja dla tych, którzy kochają śpiew doo-wop.

Zawiera błędne cytaty i nieścisłości dotyczące artystów i wykonawców, jak zauważył ktoś z osobistym doświadczeniem na scenie muzycznej.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Forever Doo-Wop: Race, Nostalgia, and Vocal Harmony

Zawartość książki:

Muzyka może być magazynem emocjonalnych, społecznych i kulturowych doświadczeń, które z czasem pogłębiają się i nabierają większej wartości. Jest to książka o szczególnym gatunku muzyki harmonii wokalnej zwanym doo-wop, który nabrał głębokiego znaczenia i siły afektywnej wśród Amerykanów od czasu jego powstania po II wojnie światowej.

Chociaż pierwszymi wokalistami doo-wop byli przede wszystkim młodzi czarnoskórzy mężczyźni w dużych amerykańskich miastach, nie minęło wiele czasu, zanim biali nastolatkowie z klasy robotniczej zaczęli naśladować ich rhythm-and-bluesowe harmonie. Wymiana rasowa tego charakterystycznego gatunku i więzi społeczne, które wywołał, miały znaczący i trwały wpływ na amerykańską kulturę muzyczną. W Forever Doo-Wop John Runowicz śledzi historię tej muzyki od jej początków w XIX-wiecznych kwartetach barbershopowych, poprzez jej pojawienie się w okresie powojennym, aż po nostalgiczną dorosłość od połowy lat 60.

do dziś. Książka opiera się na wywiadach, które przeprowadził i obserwacjach, które poczynił w ciągu ostatnich dwudziestu dwóch lat, pracując jako gitarzysta, dyrektor muzyczny i drugi tenor w jednej z legendarnych grup doo-wop, Cadillacs, na popularnie zwanym "oldies circuit".

Jako absolwent studiów poszerzył swoje badania o szerszą społeczność doo-wop. Forever Doo-Wop zaprasza czytelników do spojrzenia przez okno na nasze społeczeństwo i kulturę, w którym ujawniają się pewne prawdy o tym, jak biali i czarni Amerykanie współistnieją i współdziałają, o tym, jak muzyka popularna funkcjonuje jako nośnik nostalgii oraz o roli tworzenia muzyki przez całe życie.