Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
„Nigdy nie mów, że / najlepsze lato minęło”, prosi wiersz, apel o trwałość, który utrzymuje się w całym Fondue, drugim zbiorze A. K. Blakemore. W tych wyluzowanych, szczerych wierszach, noszących ślady Mary Ruefle, Emily Dickinson i The Smiths, życie wewnętrzne grasuje, paląc papierosa, gdy fantazje o seksie i przemocy mogą odgrywać się w podporządkowaniach, które od dawna są przedmiotem troski poety. Tutaj są one demaskowane, przesłuchiwane, atakowane i kauteryzowane z zaciekłą melancholią.
W Fondue prototypy osobistej historii i żalu - byłych kochanków i przyjaciół, przerwane i zaskakujące noce intymności i wściekłości - są spięte badawczą obecnością składni i semantycznego zasięgu Blakemore'a. Oto romanse - dla miejsc, dla ludzi, dla samego siebie - wyrażone z wątpliwościami i przetrwaniem. Te wiersze rozumieją swoją moc manipulowania: „to jest wiersz o moich ustach / mający na celu zwrócenie uwagi / na moje usta”, instruuje wiersz tytułowy. To jest to, co lubię; to jest to, czego nie lubię - „chcę cię / jak skorpiona w mojej koszuli”; „chciałem ci to pokazać”; „chcę, żebyś opisał ból” - w zdolności do proszenia o rzeczy, których ciało potrzebuje, a także o rzeczy, które musi zrozumieć o innych ciałach, aby współistnieć, jest zwykła charyzma.
Przy całej buntowniczości Blakemore'a, dzikości i burzy, ten świat kryje w sobie pryzmatyczne, zaskakujące piękno; piękno zmytych deszczem ulic, powracających poranków, potencjału czułości w brutalności miłości i zabawy. Poeta, który potrafi uderzyć tak zaciekle w chwilach, gdy „prawda jest tylko ostrą rzeczą, na której stoisz w nocy”, może również stwierdzić: „ale Boże, kocham świat. rzeczy, które robisz”. Tygrysia, porywcza, wymagająca i nigdy nie użalająca się nad sobą, nowa kolekcja Blakemore potwierdza jej miejsce na barykadach.
