Florencja w oblężeniu: przetrwanie zarazy we wczesnonowożytnym mieście

Opinie czytelników

Książka oferuje szczegółową analizę reakcji Florencji na epidemię dżumy w 1630 roku, przeplatając zapisy historyczne z żywymi opisami ludzkiego cierpienia i wysiłków administracyjnych. Kontrastuje ona stosunkowo udane zarządzanie zarazą we Florencji z innymi miastami we Włoszech. Recenzenci zwracają uwagę na zawartość informacyjną, płynność narracji i znaczenie dla współczesnych czasów, pomimo pewnych krytycznych uwag dotyczących gęstości i skupienia się na szczegółach historycznych, a nie na wyjaśnieniach naukowych.

⬤ Pouczająca i dogłębna eksploracja reakcji Florencji na zarazę
⬤ pięknie napisana i współczująca narracja
⬤ istotne spostrzeżenia łączące historyczne wyzwania ze współczesnymi kwestiami
⬤ stosunkowo łatwa lektura dla nieakademickiej publiczności.

⬤ Gęsta i długa, przypominająca raczej podręcznik akademicki niż lekką lekturę
⬤ niektórzy recenzenci uważali, że zaniedbuje wyjaśnienia naukowe
⬤ niektóre aspekty historyczne mogą być zbyt szczegółowe, przez co czasami lektura wydaje się sucha.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Florence Under Siege: Surviving Plague in an Early Modern City

Zawartość książki:

Żywe odtworzenie tego, jak gubernatorzy i rządzeni na początku XVII wieku we Florencji stawili czoła, cierpieli i przetrwali poważną epidemię dżumy.

Dżuma pozostaje paradygmatem, na podstawie którego często ocenia się reakcje na wiele epidemii. Tutaj John Henderson bada, jak duże miasto walczyło, cierpiało i przetrwało wpływ zarazy. Wykraczając poza tradycyjne opozycje między bogatymi i biednymi, książka ta zapewnia zniuansowaną i bardziej współczującą interpretację polityki rządu w praktyce, odtwarzając bardzo ludzkie reakcje i strategie przetrwania rodzin i jednostek.

Henderson analizuje florenckie reakcje w szerszym kontekście europejskim, aby ocenić wpływ polityki państwa na miasto, ulicę i rodzinę. Pisząc w żywy i przystępny sposób, książka ta odkrywa zapomniane historie lekarzy i administratorów zmagających się z chorymi i umierającymi, a także tych, którzy zostali osamotnieni i zdezorientowani nagłą utratą krewnych.