Flatland: Romans wielu wymiarów, przez kwadrat, z ilustracjami autora

Opinie czytelników

Flatland to klasyczna powieść autorstwa Edwina A. Abbotta, łącząca satyrę, matematykę i filozofię w celu zbadania ograniczeń zrozumienia wymiarowości. Osadzona w dwuwymiarowym świecie, krytykuje wiktoriańskie normy społeczne, szczególnie w odniesieniu do klasy i płci. Eksploracja historii staje się bardziej dynamiczna, gdy wprowadza wyższe wymiary, oferując głęboki wgląd w egzystencję i percepcję.

Czytelnicy doceniają sprytną satyrę na wiktoriańskie społeczeństwo, pomysłową eksplorację wymiarów i unikalne spojrzenie na pojęcia matematyczne. Wielu z nich uważa książkę za prowokującą do myślenia, wnikliwą i często humorystyczną, z silnym komentarzem społecznym, który pozostaje aktualny do dziś. Jej zdolność do wywoływania krytycznego myślenia i poszerzania perspektyw jest bardzo chwalona, co czyni ją pouczającą lekturą zarówno dla entuzjastów matematyki, jak i zwykłych czytelników.

Niektórzy recenzenci uważali, że powolny początek książki, ciężka ekspozycja i długa konfiguracja osłabiają zaangażowanie, prowadząc do poczucia, że jest ona nużąca lub dłuższa niż powinna. Przedstawienie ról płciowych zostało skrytykowane jako przestarzałe i potencjalnie mizoginiczne, co powoduje dyskomfort u niektórych współczesnych czytelników. Pojawiają się również głosy, że jako narracji brakuje jej silnych elementów fabularnych, a niektóre sekcje sprawiają wrażenie zrzutu informacji.

(na podstawie 1094 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Flatland: A Romance of Many Dimensions, by a Square, with Illustration by the Author

Zawartość książki:

Nazywam nasz świat Płaską Ziemią, nie dlatego, że tak go nazywamy, ale aby uczynić jego naturę jaśniejszą dla was, moi szczęśliwi czytelnicy, którzy macie przywilej żyć w Kosmosie. Wyobraźcie sobie ogromny arkusz papieru, na którym proste linie, trójkąty, kwadraty, pięciokąty, sześciokąty i inne figury, zamiast pozostawać na swoich miejscach, poruszają się swobodnie po powierzchni, ale bez mocy wznoszenia się nad nią lub opadania pod nią, bardzo podobnie jak cienie - tylko twarde ze świetlistymi krawędziami - a wtedy będziecie mieli całkiem poprawne pojęcie o moim kraju i rodakach. Niestety, kilka lat temu powinienem był powiedzieć "mój wszechświat": ", ale teraz mój umysł otworzył się na wyższe poglądy na rzeczy. W takim kraju od razu zauważysz, że niemożliwe jest, aby istniało coś w rodzaju tego, co nazywasz "solidnym".

Śmiem jednak twierdzić, że moglibyśmy przynajmniej rozróżnić wzrokiem trójkąty, kwadraty i inne figury, poruszające się tak, jak je opisałem. Wręcz przeciwnie, nie widzieliśmy nic takiego, przynajmniej na tyle, by odróżnić jedną figurę od drugiej. Nic nie było dla nas widoczne, ani nie mogło być widoczne, z wyjątkiem linii prostych.

Konieczność tego szybko zademonstruję. Umieść grosz na środku jednego ze stołów w przestrzeni.

Pochylając się nad nim, spójrz na niego z góry. Pojawi się okrąg. Ale teraz, cofając się do krawędzi stołu, stopniowo obniżaj wzrok (w ten sposób coraz bardziej wprowadzając się w stan mieszkańców Płaskiej Krainy), a zauważysz, że grosz staje się coraz bardziej owalny dla twojego widoku, a w końcu, gdy umieścisz oko dokładnie na krawędzi stołu (tak, że jesteś w rzeczywistości mieszkańcem Płaskiej Krainy), grosz przestanie być w ogóle owalny i stanie się, o ile możesz zobaczyć, linią prostą. To samo stanie się, jeśli w ten sam sposób potraktujesz trójkąt, kwadrat lub jakąkolwiek inną figurę wyciętą z kartonu. Gdy tylko spojrzysz na nią wzrokiem skierowanym na krawędź stołu, zauważysz, że przestaje ci się ona wydawać figurą, a staje się linią prostą. Weźmy na przykład trójkąt równoboczny - który reprezentuje u nas handlowca z szanowanej klasy. Rysunek 1 przedstawia handlowca tak, jak byś go widział, gdybyś pochylił się nad nim z góry.

Rysunki 2 i 3 przedstawiają handlowca tak, jak byś go widział, gdyby twoje oko znajdowało się blisko poziomu lub prawie na poziomie stołu.

A gdyby twoje oko znajdowało się na poziomie stołu (a tak widzimy go w Flatlandii), nie widziałbyś nic poza linią prostą.