Ocena:
Książka jest szczegółową naukową eksploracją budowy skrzypiec i akustyki, dostarczając głębokich spostrzeżeń cennych dla badaczy i naukowców, choć często jest krytykowana za zbyt złożoną do praktycznego zastosowania przez lutników i zwykłych czytelników.
Zalety:⬤ Bardzo szczegółowa i naukowo uzasadniona
⬤ polecana dla badaczy
⬤ cenna dla osób z silnym zapleczem akademickim lub matematycznym
⬤ dobrze napisana i pouczająca.
⬤ Trudna do zrozumienia dla osób bez silnego zaplecza w fizyce lub matematyce
⬤ może mieć ograniczone praktyczne zastosowanie dla lutników
⬤ niektórzy czytelnicy uważają ją za zbyt matematyczną i pozbawioną praktycznych zastosowań.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
The Physics of the Violin
Ta obszerna praca obejmuje prawie wszystko, czego dowiedziano się o akustyce instrumentów smyczkowych, od XIX-wiecznych opracowań teoretycznych Helmholtza po najnowsze pomiary elektroakustyczne i holograficzne. Wiele z przedstawionych tu wyników zostało odkrytych przez samego autora (oraz jego współpracowników i studentów) w ciągu 20 lat badań nad fizyką instrumentów z rodziny skrzypiec.
Lothar Cremer jest jednym z najbardziej szanowanych na świecie autorytetów w dziedzinie akustyki architektonicznej, a także zapalonym skrzypkiem i altowiolistą. Książka - która została opublikowana w języku niemieckim w 1981 roku - przede wszystkim spełnia rygorystyczne standardy techniczne specjalistów w dziedzinie akustyki muzycznej. Służy również potrzebom i zainteresowaniom dwóch szerszych grup: twórcy i gracze instrumentów smyczkowych są wyraźnie adresowani, ponieważ implikacje formuł matematycznych są w pełni nakreślone i wyjaśnione; a akustycy w ogóle przekonają się, że praca stanowi podręcznikową ilustrację zastosowania podstawowych zasad i aktualnych technik do konkretnego problemu.
Pierwsza - i najdłuższa - z trzech części książki bada oscylacyjne odpowiedzi smyczka (i szarpanych) strun. Naturalne nieliniowości, które wynikają z rozważań nad skręcaniem struny i sztywnością zginania, są zręcznie obsługiwane i zwięźle modelowane.
Druga część dotyczy korpusu instrumentu. Szczególną uwagę poświęcono mostkowi, który przenosi drgania strun na drewniany korpus i jego wnękę powietrzną.
W tym przypadku modelowanie liniowe sprawdza się w większości przypadków - uproszczenie, które nie byłoby możliwe w przypadku instrumentów podobnych do lutni, takich jak gitara. Promieniowanie dźwięku z korpusu do przestrzeni słuchacza, która jest traktowana jako przedłużenie samego instrumentu, jest tematem ostatniej części książki.
