Finks: Jak CIA oszukała najlepszych pisarzy świata

Opinie czytelników

Książka „Finks” autorstwa Joela Whitneya bada zaangażowanie CIA w krajobraz kulturowy i literacki podczas zimnej wojny, ujawniając, w jaki sposób agencje rządowe manipulowały literaturą i mediami w celu promowania antykomunistycznych nastrojów i utrzymania kontroli nad narracjami. Pomimo pewnych krytycznych uwag dotyczących organizacji i twierdzeń o redundancji z poprzednimi pracami, wielu czytelników uznało książkę za wciągającą, dobrze zbadaną i pouczającą na temat przecięć kultury i propagandy.

Dobrze napisana i dobrze zbadana, z fascynującymi nieopowiedzianymi historiami. Głęboko angażuje czytelników, stymulując krytyczne myślenie o konsumpcji mediów i jej kontekście historycznym. Oferuje cenny wgląd w kulturowy wpływ CIA podczas zimnej wojny.

Niektórzy czytelnicy uznali narrację za trudną do śledzenia ze względu na nieliniową narrację. Krytyka obejmowała postrzeganą redundancję książki z wcześniejszymi pracami na ten sam temat oraz sporadyczne błędy w interpretacji dokumentów.

(na podstawie 18 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Finks: How the C.I.A. Tricked the World's Best Writers

Zawartość książki:

Co by było, gdyby CIA w czasach zimnej wojny sięgnęło aż do jednego magazynu literackiego - i ukształtowało amerykańską literaturę, jaką znamy? W książce "Finks" Joel Whitney szczegółowo opisuje intymne powiązania CIA ze sztuką i zagłębia się w mroczną historię "The Paris Review".

Kiedy pojawiła się wiadomość, że CIA współpracowała z magazynami literackimi w celu tworzenia propagandy kulturalnej podczas zimnej wojny, rozpoczęła się debata, która nigdy nie została rozstrzygnięta. Historia ta nadal się rozwija, a reputacja niektórych z najbardziej lubianych amerykańskich postaci literackich - w tym Petera Matthiessena, George'a Plimptona i Richarda Wrighta - została nadszarpnięta, gdy ich praca dla agencji wywiadowczej wyszła na jaw. Finks to opowieść o dwóch CIA i o tym, jak zatarły one granicę między propagandą a literaturą. Jedna CIA tworzyła magazyny literackie, które promowały amerykańskich i europejskich pisarzy oraz wolność kulturową, podczas gdy druga obalała rządy, wykorzystując zabójstwa i cenzurę jako narzędzia polityczne. Obrońcy "kulturalnej" CIA twierdzą, że powinna ona być chwalona za zwiększanie zainteresowania sztuką i wolnością myśli, ale obie CIA miały te same tajne cele i wiele wspólnych metod: oszustwo, podstęp i zastraszanie.

Finks pokazuje, że podział na dobre i złe CIA jest fałszywy, a kulturowi zimni wojownicy raz po raz wykorzystywali antykomunizm jako dźwignię do nieustannego szpiegowania lewicowców, a nawet pisarzy o wszystkich skłonnościach politycznych, a tym samym pchnęli amerykańską demokrację nieco bliżej sowieckiego modelu państwa inwigilacyjnego.