Filozofia więźnia: Życie i śmierć w Pocieszeniu Boecjusza

Oryginalny tytuł:

The Prisoner's Philosophy: Life and Death in Boethius's Consolation

Zawartość książki:

Rzymski filozof Boecjusz (ok. 480-524) jest najbardziej znany z Pocieszenia filozofii, jednego z najczęściej cytowanych tekstów w literaturze średniowiecznej.

W Consolation, bezimienny Boethius siedzi w więzieniu w oczekiwaniu na egzekucję, kiedy pojawia mu się jego muza Filozofia. Jej oferta nauczenia go, kim naprawdę jest i poprowadzenia go do jego niebiańskiego domu, staje się debatą na temat tego, jak pogodzić się ze złem, wolnością i opatrznością. Konwencjonalne odczytanie Pocieszenia jest takie, że jest to obrona pogańskiej filozofii; niemniej jednak wielu czytelników, którzy akceptują ten podstawowy argument, uważa, że zakończenie jest niejednoznaczne i że Filozofia ostatecznie nie dała więźniowi pocieszenia, które obiecała.

W The Prisoner's Philosophy Joel C.

Relihan przedstawia prawdziwie nową lekturę Pocieszenia. Argumentuje, że jest to chrześcijańskie dzieło dramatyzujące nie prawdy filozofii jako całości, ale w szczególności ograniczenia filozofii pogańskiej.

Postrzega je jako jeden z wielu eksperymentów literackich późnej starożytności, zajmujący miejsce obok Wyznań i Soliloquies Augustyna jako duchowa medytacja, jako próba obiektywnego mówienia przez Boethiusa o życiu umysłu i jego relacji z Bogiem. Relihan dostrzega trzy podstawowe historie przeplatające się w Consolation: ironiczną retelling Platońskiego Crito, adaptację Jupiter Confutatus Lucjana i trzeźwą redukcję Hioba do cichego dialogu, w którym zranione niewinne ostatecznie uczy się mądrości w ciszy. Twierdzenie Relihana, że tekst Boecjusza został napisany jako satyra menippejska, nie opiera się jedynie na zidentyfikowaniu mieszanki różnych wpływów literackich na tekst lub na połączeniu wersetu i prozy lub fantazji i moralności.

Co ważniejsze, argumentuje Relihan, Boecjusz celowo dramatyzuje akt pisania o systematycznej wiedzy w sposób, który kwestionuje wartość tej wiedzy. Próba filozofii, by poprowadzić wygnańca do Bożego nieba, zostaje odrzucona; wygnaniec akceptuje wartość świata zjawiskowego, a teologia zastępuje filozofię, by wyjaśnić miejsce istot ludzkich w porządku świata. Boecjusz chrystianizuje gatunek satyry menippejskiej, a jego Pocieszenie jest dziełem o pokorze i modlitwie.