Filozofia i rewolucja: Od Kanta do Marksa

Opinie czytelników

Książka bada rozwój intelektualny Marksa przez pryzmat trzech wpływowych postaci: Heinego, Hessa i Engelsa. Kouvelakis przedstawia zniuansowany pogląd na Marksa, podkreślając jego rozbieżność z Engelsem oraz wpływ Heinego i Hessa na myśl rewolucyjną. Praca jest dogłębnie zbadana i kwestionuje tradycyjne interpretacje Marksa, ale niektóre aspekty mogą być gęste i wymagają uważnej lektury.

⬤ Dogłębnie zbadana, z unikalnym spojrzeniem na intelektualną historię Marksa.
⬤ Podkreśla znaczenie Heinego i Hessa w kształtowaniu idei Marksa.
⬤ Zapewnia oryginalną analizę, która wyróżnia się na tle angloamerykańskich interpretacji.
⬤ Odświeżające skupienie się na politycznym, a nie teoretycznym rozwoju prac Marksa.

⬤ Może być trudny do przeczytania i zrozumienia, szczególnie dla osób niezaznajomionych z koncepcjami.
⬤ Zawiera odniesienia do Foucaulta, które mogą zrazić niektórych czytelników.
⬤ Może wpaść w pułapkę starej debaty „Marks kontra Engels”, czasami brakuje jasności co do wkładu Engelsa.
⬤ Niektóre interpretacje mogą sprawiać wrażenie spekulatywnych lub wyciągać wnioski bez wystarczających podstaw.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Philosophy and Revolution: From Kant to Marx

Zawartość książki:

Przez cały XIX wiek niemiecką filozofię prześladowało widmo rewolucji francuskiej. Kant, Hegel i ich naśladowcy spędzili życie zmagając się z jej dziedzictwem, próbując wyobrazić sobie specyficznie niemiecką drogę do nowoczesności: „rewolucję bez rewolucji”.

„Uwięzieni w politycznie skostniałym społeczeństwie, niemieccy intelektualiści byli zmuszeni do rozmyślania nad naturą rewolucyjnego doświadczenia. W tym ambitnym i oryginalnym studium Stathis Kouvelakis maluje bogatą panoramę kluczowych postaci intelektualnych i politycznych w burzliwym okresie niemieckiej myśli przed rewolucją 1848 roku. Pokazuje, jak próba wytyczenia umiarkowanej, reformatorskiej ścieżki weszła w kryzys, generując dwie antagonistyczne perspektywy w postępowych nurtach niemieckiego społeczeństwa.

Z jednej strony byli socjaliści - wśród nich Mojżesz Hess i młody Fryderyk Engels - którzy starali się odkryć zasadę harmonii w stosunkach społecznych, omijając kwestię rewolucyjnej polityki. Z drugiej strony, poeta Heinrich Heine i młody Karol Marks rozwinęli nową perspektywę, artykułując rewolucyjne zerwanie, proletariacką hegemonię i walkę o demokrację, redefiniując w ten sposób samo pojęcie polityki.