Farma wolności

Opinie czytelników

Freedom Farm to urocza i poruszająca kolekcja esejów autorstwa Jennifer Neves, odzwierciedlająca jej dzieciństwo i życie na rodzinnej farmie w wiejskim Maine. Książka przywołuje silne poczucie miejsca, nostalgii i rodzinnej miłości, uchwycając zarówno humorystyczne, jak i wzruszające momenty wiejskiego życia.

Książka jest pięknie napisana, z serdecznym i humorystycznym stylem, który rezonuje z czytelnikami. Wielu recenzentów doceniło jej emocjonalną głębię, dowcip i umiejętność łączenia osobistych doświadczeń z szerszymi tematami pamięci i rodziny. Książka opisywana jest zarówno jako nostalgiczna, jak i powiązana, dzięki czemu czytelnicy czują głęboki związek z własną przeszłością. Żywe opisy życia na wsi i urok życia rolniczego sprawiają, że jest to wzbogacająca lektura.

Niektórzy czytelnicy wyrazili chęć, by książka była dłuższa, wskazując, że nie są gotowi na zakończenie historii. Kilku zauważyło, że choć książka jest zachwycająca, osoby niezaznajomione z życiem na wsi mogą nie połączyć się ze wszystkimi aspektami narracji.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Freedom Farm

Zawartość książki:

Urodzenie się córką chirurga nie czyni z ciebie chirurga, ale co z byciem córką rolnika? Co się dzieje, gdy dzieciństwo i szkolenie zawodowe to jedno i to samo? W dociekliwym i humorystycznym zbiorze esejów Jennifer Neves o dorastaniu i wychowywaniu rodziny na wsi w Maine, nie ma wątpliwości, że wspomnienia i historie, które inspirują, nadal ją prowadzą i kształtują przez całe życie. Ta kolekcja jest zarówno badaniem autentyczności rodzinnej wiedzy, jak i medytacją nad naturą samej pamięci, tym, jak zmienia się ona w czasie i jak my się przez nią zmieniamy.

Kiedy zaczynałem ten projekt, wyobrażałem sobie, że chcę uchwycić esencję mojego wczesnego życia, kości rodzinnej wiedzy i wartości, które ukształtowały to, kim jestem i kim ostatecznie się stanę. Kiedy pisałem, niektóre historie łatwo przechodziły od początku do końca. Istniała ścieżka, a wydarzenia podążały nią, jakby były ślepe na możliwość czegokolwiek innego.

Były też historie, które wydawały się zgrzytać jak kamienie złapane w przekładnię, które obracały się wokół siebie, splątane i sfrustrowane. Dzięki temu procesowi zrozumiałem, że aby docenić pełnię podróży każdej osoby, trzeba przyznać, że nie ma jednej historii, która by ją opisywała.

W rzeczywistości nie ma takiej liczby historii, która oddawałaby sprawiedliwość nam, ludziom. Jesteśmy nieskończenie skomplikowanymi istotami, połączonymi z naszymi własnymi historiami, ale także z miejscami, w których nasze historie przecinają się z innymi - rodziną, przyjaciółmi, a nawet nieznajomymi.

Łatwo jest stracić cierpliwość do tego bałaganu, porzucić wiarę w to, że w końcu historie, które opowiadamy i opowiadamy ponownie, mogą przybliżyć nas do poznania naszego prawdziwego ja. Ale być może pomysł poszukiwania rozwiązania w jakiejkolwiek formie jest zbyt uporządkowany, a co ważniejsze, zbyt mało wymagający od dobrych historii.