Fakty i idee w psychoanalizie

Oryginalny tytuł:

Facts and Ideas in Psychoanalysis

Zawartość książki:

„Co wiemy i skąd to wiemy? Jakie są granice wiedzy i jak możemy się do nich dostosować? Te pytania, nawet gdy nie są przemyślane, kształtują sposób, w jaki myślimy, jak żyjemy i nieuchronnie, jak praktykujemy w bezpośredniej bliskości każdej chwili analitycznej. Dzięki nieustającej ciekawości i głębokiemu zanurzeniu zarówno w laboratorium psychoanalizy klinicznej, jak i w środowisku akademickim filozofii, Charles Hanly wnosi odświeżającą jasność do naszych zmagań z dowodami i prawdą, indywidualnością i relacjonizmem, emocjami i etyką. I robi to wszystko z rzadką klarownością, dzięki czemu to głębokie studium jest wciągające do czytania, a także cennie pouczające do nauki. Pełna gwiazdka Michelin - warta podróży”. -WARREN S. POLAND, MD, autor Intymność i odrębność w psychoanalizie

„Ta błyskotliwa książka o psychoanalizie - skarb psychoanalitycznego i filozoficznego wglądu - jest prawdopodobnie naszą najbardziej wyrafinowaną pracą, która zajmuje się być może najgłębszym problemem nękającym naszą dziedzinę (i ogólnie nauki o człowieku): jak rozstrzygnąć konkurujące, sprzeczne twierdzenia teoretyczne w tej dziedzinie. Istnieją zasadniczo dwa różne poglądy na temat tego, jak należy postępować. Pierwszy pogląd głosi, że teorie muszą być naukowe, a zatem odpowiadać „faktom”, a fakty są najważniejsze i określają najlepszą teorię. Jest to wezwanie do empiryzmu, w którym „fakty” decydują między teoriami. Drugi pogląd twierdzi, że istnieje problem z pierwszym poglądem: w życiu istnieje wiele faktów, a nasze teorie predysponują nas do wyboru faktów, na które zwracamy uwagę, a nawet określają, co stanowi istotny „fakt”. W tym ujęciu teoria jest najważniejsza. Liczy się to, że teoria jest wewnętrznie spójna i atrakcyjna dla osób, które jej używają - pod względem zgodności z innymi teoriami, odnosząc się do interesujących nas kwestii, nawet ze względów estetycznych, a dziś coraz częściej społecznych. Ten bardziej relatywistyczny pogląd podważa ideę istnienia determinujących faktów i postrzega uciekanie się do empiryzmu jako naiwne przedsięwzięcie. Pogląd ten nie jest jednak pozbawiony problemów. Pacjenci przychodzą do analityków z cierpieniem. To cierpienie jest dla nich głównym „faktem” ich życia.

W odpowiedzi analitycy przedstawiają się pacjentom jako zdolni do udzielenia pomocy. Tak więc empiryczne pytanie: „Czy niektóre z różnych podejść są w rzeczywistości lepsze od innych pod względem terapeutycznym?” nie zniknie. „ nie zniknie. Odpowiedź wpływa na to, co mówimy naszym pacjentom, czego uczymy i czy analiza jest, jak uważał Freud, nauką, czy nie. Według mojej wiedzy nikt nie przemyślał tego problemu w psychoanalizie bardziej dogłębnie i konstruktywnie niż Charles Hanly. Jego myśl wyróżnia się uczciwością, klarownością, a jego teksty są przystępne, eleganckie i zakorzenione w klinicznej i filozoficznej głębi. Hanly przedstawia najsilniejszy przypadek, jaki znam, że chociaż Freud uznał, że nasze teorie (nawet nasze teorie z dzieciństwa) mogą determinować to, co zauważamy jako fakt, celem zawsze musi być kliniczne sprawdzenie, czy dana interwencja jest terapeutyczna, a to oznacza, że teoria korespondencji i empiryzm muszą pozostać centralne dla psychoanalizy”. -NORMAN DOIDGE, MD, FRCPC, analityk szkoleniowy i nadzorujący, Toronto Institute of Psychoanalysis, autor książki „The Brain That Changes Itself”.