Filmy dokumentalne wszystkich gatunków w telewizji, kinie i Internecie rozwijają swoją moc informacyjną tylko wtedy, gdy są dramaturgicznie skonstruowane jako narracje, a nie jako powtórki. Muszą dotykać emocji widzów, aby informacje mogły zostać zrozumiane. Narzędziami do tego są zdanie narracyjne, czerwone wątki, elementarne schematy dramaturgiczne, skoncentrowana gra sześciu narratorów filmowych, cel emocjonalny i cel argumentacyjny oraz polaryzująca logika charakterystyczna dla narracji.
Filmy dokumentalne muszą tworzyć weryfikowalne odniesienie do rzeczywistości życia widzów poprzez strukturę i projekt filmowy. Jest to ich zasadnicza różnica w porównaniu z filmami fabularnymi, które mogą być wiarygodne i autentyczne tylko w ich odpowiednio zdefiniowanym kosmosie narracyjnym. W filmach dokumentalnych można stosować te same narzędzia i wzorce fikcyjnej dramaturgii, ale z innym zamiarem i efektem: muszą one sprostać rzeczywistości życia.
Więcej informacji na temat tytułów z tej serii można znaleźć na stronie www.journalistische-praxis. de.